Ok, wij zitten qua festivalplanning op een heikel punt. Een scharnierpunt eigenlijk. Een flinke kans dat festivals toch doorgaan aan het einde van de zomer. Maar in welke vorm? Dat is natuurlijk afhankelijk van hoe de zaken lopen. Lowlands directeur Eric van Eerdenburg heeft met optimisme gezegd: er komt hoe dan ook een versie van Lowlands in 2021. Welke versie dat is, hangt van veel af. Hoeveel mensen mogen tegelijkertijd aanwezig zijn op het terrein? Zijn er voldoende sneltesten beschikbaar of wordt er gevraagd om een vaccinatiepaspoort? En kunnen (grote) internationale artiesten naar Nederland reizen of krijgen wij uitsluitend Nederlandse acts te zien? Laten we hier even van dit laatste scenario uitgaan. Hoe zal het zijn met Nederlandse indie op een geheel Nederlands festival?
Tuurlijk wil ik de grootste namen van het affiche af zien knallen. Maar stel dat dat nu niet door kan gaan? Wat heeft Nederland te bieden voor een groot, meerdaags festival als Lowlands? We weten dat Nederland uitpuilt van de toffe dj’s dus de nacht wegdansen zal het probleem niet zijn. Naast de indiegrootheden van nu, zoals Eefje de Visser, De Staat en (kort over de grens) Balthazar, stikt ons land van de kleinere bands die niet onderdoen voor deze gevestigde namen. Hier volgt een greep van namen die wij hopelijk en hoogstwaarschijnlijk deze zomer op onze festivals te zien krijgen en die onze muzikale hoop zijn in bange dagen.
Dewolff
Onderschat het niet, dames en heren: al maakt de familieband DeWolff voornamelijk (heel strakke) psychedelische rock, hun on-the-road geproduceerde plaat ‘Tascam Tapes’ (2020) laat een mooie alternatieve kant van de band zien. Daarbij komt dat de band voor de jonge gasten die ze zijn een topreputatie heeft als liveband. Met nieuwe plaat ‘Wolffpack’ (2021) hebben ze weer een strakke mix van rock, blues en indie te pakken. Wie DeWolff al eerder heeft meegemaakt, weet dat de band altijd levert. Ook als je “niet van rock houdt” zie ik geen reden om deze band niet op te zoeken als ze de festivalbühne opklimmen.
Froukje
Het cliché van jonge muzikanten met standaard verdrietige melodieën en teksten geldt wat mij betreft al lange tijd niet meer. Jonge artiesten als Arlo Parks, Yungblud, Beabadoobee en girlinred laten een heel eigen geluid horen en veroveren zoveel harten dat ik het genre singer-songwriter allang niet meer als clichématig zie. Wij hebben in ieder geval een muzikante die op velen een enorme indruk heeft gemaakt met haar eigen stijl: Froukje. Dankzij haar te gekke teksten, toffe beats en enkele tv- en radio-optredens heeft zij nu al een gouden toekomst voor zich. Het leuke is dat ze door de pandemie weinig tot geen live ervaring met publiek voor haar neus heeft. Het kan dus alleen maar tof zijn om een van haar eerste live-ervaringen te delen!
Rats On Rafts
De Rotterdamse trots met energieke postpunk verdient na jaren het grote podium op de festivals. Niet dat ze nergens hebben opgetreden, integendeel. Maar deze act mag door zijn kwaliteit en eigen sound niet ontbreken. Rats On Rafts staat voor kwaliteit en niets minder. Na een tour in Japan hebben zij deze sound enorm laten beïnvloeden en ten goede: “Excerpts From Chapter 3: The Mind Runs A Net Of Rabbit Paths” is een topplaat die de klasse van Nederlandse postpunk even bevestigt. Alleen die titel al!
Son Mieux
Een band met zoveel bravoure en swingende pop kan niet anders dan live een feest zijn. Niet het minst door zanger Camiel Meiresonne, waarbij ik de vergelijking met Mick Jagger die erg vaak gemaakt is, hier wil voorkomen. Son Mieux is typisch een groep van artiesten die stuk voor stuk weten wat werkt en het verpakken in aantrekkelijke liedjes. Zeker met een track als ‘1992’ weet je dat je met een zonnetje en een biertje bij deze band gebakken zit.
Waltzburg/The Vices
Het is een beetje valsspelen om hier twee artiesten tegelijk te benoemen, maar ik wil ze tóch allebei benoemd hebben. Dat komt omdat deze bands rond dezelfde tijd met toffe muziek kwamen die mij pakten en nog eens benadrukten dat de Nederlandse gitaarbandscene NIET dood is. Integendeel, de levenslust vliegt er bij deze bands van af. Beiden maken heel fijne indiepop die het grote podium verdient. The Vices speelt meer de Britpopkaart en doet dat met verve. Waltzburg daarentegen heeft zijn unieke sound te pakken en laat met hun easy listening de zon altijd schijnen.
De lijst met goede Nederlandse artiesten gaat maar door en door: Orange Skyline, Teddy’s Hit, Luwten, Komodo, Personal Trainer, Pip Blom, Banji. Alles is tof en laat zien dat muzikaal Nederland een te gekke toekomst voor zich heeft. Hoe zal het zijn met Nederlandse indie op een geheel Nederlands festival? Ik zeg: in welke versie dan ook, laat die festivalzomer maar komen!
Lowlands 2002
