Zin in Gent Jazz? Check dan zeker nog deze 10 platen!

Hoewel hij op een accordeon speelt – niet meteen een typisch jazzinstrument – speelt Richard Galliano vaak wel onversneden jazz. Op Gent Jazz zal hij zich daarbij dit jaar echter laten inspireren door de Franse muzette-traditie, het soort muziekjes dat tot een eind in de jaren vijftig te horen waren in de Parijse volkscafés. Op deze plaat is de Franse toets wat subtieler, maar onmiskenbaar in de tangos en walsen waaraan Galliano hier zijn jazzy draai geeft.

De muziek van deze plaat uit 2007, met de Italiaanse trompettist Paolo Fresu en de Zweedse pianist Jan Lundgren, zouden wij ook heel graag nog eens live horen. Een tournee waarop ze zou hernomen worden werd door de pandemie al meerdere keren uitgesteld. Ook hier klinken regelmatig folkinvloeden in door, maar de plaat is wat ingetogener en zweemt soms eerder richting klassieke muziek. Galliano heeft niet toevallig ook al prima Bach- en Vivaldi-albums opgenomen.

Louis Sclavis werd op Gent Jazz uitgenodigd door 3Men in a BoaT, met onder meer accordeonist en bassist Kristof Roseeuw, die je mogelijk nog kent van de fantastische band Too Noisy Fish. De mooiste plaat die hij zelf ooit opnam is deze, waarin zijn onnavolgbare spel op de saxofoon of klarinet je verloren laat lopen in een labyrinth van invloeden, van free jazz tot Balkanfolk. Benieuwd wat hij zaterdag onder invloed van de drie mannen in de boot allemaal uit zijn hoorn zal toveren.

Monty Alexander is één van de weinige bekende jazzpianisten uit Jamaica. Hij werd onlangs 77, en dit is dus echt een buitenkans om hem nog eens aan het werk te kunnen zien. Deze soloplaat is misschien wel de beste manier om kennis te maken met zijn vloeiende techniek, waarin de Caraibische ritmes soms duidelijk doorsijpelen. Dat blijkt zelfs het geval wanneer hij met ‘Isn’t She Lovely?’ of ‘The Way We Were’ van Stevie Wonder aan de haal gaat.

Het liefst speelt Alexander in trio. Op Gent Jazz brengt hij daarvoor bassist JJ Shakur en drummer Jason Brown mee. Maar op deze twee prachtige platen deed hij het zonder drums, met gitarist Herb Ellis en bassist Ray Brown. Die werden eerder bekend als begeleiders van de Canadese pianist Oscar Peterson, door wie Alexander duidelijk beïnvloed werd. Ook hier houdt hij het niet bij standards: ook ‘Smile’ van Charlie Chaplin en ‘Meet the Flintstones’ moeten eraan geloven.

We zouden je zo nog zes andere platen van Gonzalo Rubalcaba willen aanbevelen. Maar we houden ons in, en kiezen voor ‘Supernova’, één van de platen waarop de pianist het diepst in de Cubaanse traditie dook. Het onvoorspelbare openingsnummer ‘Supernova 1’ is adembenemend. Ook de verrassende bewerking van ‘El Cadete Constitucional’, honderd jaar eerder gecomponeerd door zijn eigen grootvader, en nadien vooral bekend als een kinderliedje, is een hoogtepunt.

Op Gent Jazz begeleid Gonzalo Rubalcaba dit jaar de Cubaanse zangeres Aymée Nuviola, waarmee hij in 2020 in de Blue Note-club in Tokyo al de liveplaat ‘Viento y Tiempo’ opnam. Daar stond er duidelijk veel volk op het podium, aan de sprankelende percussie, blazers en samenzang te horen, en dat zou op Gent Jazz wel eens wat minder kunnen zijn. Maar eigenlijk zijn we naar de uitgeklede versies van deze songs – en het spontane samenspel tussen deze twee artiesten – minstens even benieuwd.

Wie jazzfestivals associeert met virtuoze droogstoppels die indommelen tijdens elkaars eindeloze solo’s heeft soms niet helemaal ongelijk, maar dan heb je toch Marc Ribot’s Ceramic Dog nog niet gehoord. De gitarist die behalve op ‘Rain Dogs’ van Tom Waits ook al met Allen Toussaint, Elvis Costello en John Zorn speelde, geeft zijn gitaarversterker er bij momenten stevig van langs. Maar er kan bij deze plaat ook gedanst en gelachen worden, bijvoorbeeld tijdens het uitzinnige titelnummer.

Tien jaar na ‘Party Intellectuals’ waren Ribot en de zijnen duidelijk wat minder goedgemutst. ‘YRU Still Here?’ was een kwade anti-Trumpplaat waarop de laconieke jazz grotendeels plaats moest ruimen voor wat we eerder als avant-garde-punk zouden omschrijven, gelukkig aangelengd met raga, surfrock en afrobeat. De misleidend getitelde nieuwe plaat ‘Hope’, die vorige week uitkwam, klinkt zo mogelijk nog zwartgalliger. Maar gelukkig valt er met Ribot ook altijd te lachen.

De eigenzinnige Armeense jazzpianist is al jaren een graag geziene gast op de Belgische jazzfestivals, en komt dit jaar zijn nieuwe album ‘The Call Within’ voorstellen. Het kinderkoor dat ‘Old Maps’ opluisterde zal er vermoedelijk niet bij zijn. Maar wij twijfelen er niet aan dat Hamasyan aan zijn trouwe trio met Marc Karepetion op bas en Arthur Hnatek op drums genoeg zal hebben om ons alle hoeken van de concerttent te laten zien. Of, afgaande op de albumcover, misschien wel van het universum.