Verslag: Crossing Border 2022 maakt het gezellig in Korzo

Hoewel het dagprogramma als vanouds uitwaaierde over de hele stad, trok Crossing Border zich zaterdagavond terug in het Korzotheater in Den Haag. Een minder stemmige locatie dan de Schuilkerk vorig jaar, maar wel een pak gezelliger.

Zelf konden we dit jaar slechts drie concerten bijwonen – we hebben dus vast allerlei wonderlijks gemist. Maar de line-up in de grote zaal van Korzo was te mooi om te laten liggen. Een verslag van een langzaam maar zeker mooi openbloeiende avond.

The Delines

Opener in de grote zaal waren The Delines, de band van de Amerikaanse schrijver Willy Vlautin. Een heel toepasselijke boeking voor Crossing Border (ze stonden hier ook al in 2019) en de auteur liet duidelijk blijken hoezeer hij deze zeldzame ontmoetingsplek voor schrijvers, muzikanten en hun fans kon waarderen.

Op aangeven van een man in het publiek vertelde Vlautin hoe de openingstrack van de vorige plaat The Imperial geïnspireerd werd door de mannen die aanspoelen in de uitzuipbar die hij vanuit zijn appartement kan zien liggen. “Goed voor je zelfbeeld,” voegde hij eraan toe. Hoewel hij de sfeer van dit soort etablissementen feilloos weet op te roepen in zijn boeken en songs, gaf hij daarmee (mogelijk onbewust) ook aan wat het probleem is met zijn soort fictie: hoe empathisch is het om gezellig op de bank zelfgenoegzaam lekker weg te lezen over de ellende van mensen aan de onderkant van de maatschappij die het ook wel een beetje zelf gezocht hebben?

Het contrast met de afgeborstelde look en klank van de band was groot: een beetje meer vuil onder de nagels, een beetje meer hartzeer in de solo’s en een beetje meer smart in de zang waren daarom zeer welkom geweest. Zangeres Amy Boone had duidelijk tijd nodig om onder de huid van de personages te kruipen – ze insinueerde zelf dat haar bekertje rode wijn daarbij geholpen had. We wensen haar heus geen drankprobleem toe, maar een beetje meer inleving had haar niet misstaan. Een uiterst sympathieke band met prima songs, maar live viel het toch een beetje tegen.

Marissa Nadler

Helaas ook niet helemaal op haar gemak was Marissa Nadler, die haar nieuwe plaat The Path of the Clouds kwam voorstellen. We hadden gehoopt iets meer te weten te komen over de ontstaansgeschiedenis van dat album – veel van de songs zijn gebaseerd op afleveringen van het niet al te hoogstaande Amerikaanse tv-programma Unsolved Mysteries, dat tijdens de lockdown heruitgezonden werd. ‘De weg van de wolken’ was die van een anoniem gebleven man die een vliegtuig hijackte, maar zich per parachute uit de voeten maakte nog voor hij gevat kan worden.

Nadler probeerde enkele keren vergeefs de aandacht van de geluidsman te trekken, verontschuldigde zich uitgebreid voor enkele technische mankementen die ze aan de korte soundcheck weet, en brak aan het einde een nummer vroegtijdig af omdat ze twee keer na elkaar steken liet vallen in haar gitaarspel. Jammer, want haar teksten zijn de moeite en haar songs klonken prachtig, mede dankzij de rugdekking van haar band, met Milky Burgess op gitaar en keyboards en Monica Coat op bas en backing vocals. Herkansing op 24 november in de Rotonde van de Brusselse Botanique.

Lonnie Holley & Mourning [a] BLKstar

Gelukkig hadden we nog Lonnie Holley te goed, die zich op het podium perfect in zijn vel bleek te voelen. Gezeten achter zijn keyboard kreeg hij met zijn expressieve mimiek en bezwerende stem de hele zaal mee. De man zong niet alleen, hij had tussen de breed uitwaaierende songs door ook heel wat spontaan opgediepte wijsheden in de aanbieding. Heel veel muziek speelde hij zelf niet – ‘no keys!’, riep hij dan aan het begin van een volgende song – maar dat bleek vanavond geen probleem.

Er stonden namelijk nog 9 mensen op het podium, de band Mourning [A] BLKstar, en die bleken zo goed op elkaar ingespeeld dat ze niet meer dan een handgebaar van Holley nodig hadden om helemaal loos te gaan. Er was niet echt een setlist, vertelde één van de muzikanten ons achteraf. ‘Lonnie schrijft enkele titels op en of hij de witte of zwarte toetsen van zijn keyboard zal bespelen. Daar moeten we het mee doen.’

Dat werkte zaterdagavond wonderwel, hoewel er volgens Holley niet gerepeteerd was. ‘This band ain’t playing‘, zei hij met het soort woordspeling dat hem blijkbaar voortdurend te binnen schiet. ‘I call them Theyvegotmybackstar‘. Hoewel wij de muzikanten er vanop de eerste rij nauwelijks op konden betrappen zelfs maar in Holley’s richting te kijken, leek hij de band met zijn grote handen – één vol ringen, één helemaal zonder – meesterlijk te bespelen . Er werd perfect gedoseerd gesoleerd, uitgelaten gezongen, er was zelfs ruimte voor met de zang verstrengeld spoken word.

Mourning [a] BLKstar bleek het soort collectief waarin de man die instaat voor de electronics al zijn apparaten uit het oog verliest om met zijn hand slaand op zijn dij en luid zingend een nieuwe song op gang te trekken, tot de laatste noten zijn weggestorven, zonder zijn spullen daarbij nog een blik waardig te gunnen. Met hun intuïtieve beheersing van de Afro-Amerikaanse muziektraditie bleken ze de ideale begeleidingsband voor de tijdens soloconcerten soms iets te wispelturige Holley. Nu donderdag speelt de band eigen muziek op Le Guess Who? Allen daarheen!