Verslag: Stilte voor de storm op de openingsavond van Le Guess Who? 2022

Elke bezoeker volgt een totaal ander parcours op Le Guess Who? 2022, dus veralgemenen is moeilijk. Maar wij beleefden er donderdag een heel stemmige, bijna ingetogen avond, zij het uiteraard niet zonder de occasionele uitbarsting.

Sote & Tarik Barri

De officieuze openingsact van het festival werd uitgekozen door Uncloud, een non-profitorganisatie voor kunst en muziek uit Utrecht. In de comfortabele setting van de Stadsschouwburg werden de soms vlijmscherpe, dan weer verregaand verstoorde elektronische klanken van de Iraniër Sote van oogverblindende visuals voorzien door de Nederlander Tarik Barri. Hoe die twee het precies klaarspeelden, weten we niet, maar naarmate het concert vorderde leken beeld en geluid steeds beter gesynchroniseerd, en gebeurde er telkens de muziek uitschoot ook wat opmerkelijks op het scherm. Indommelen was er niet bij, want ondanks de ingetogen sfeer gingen de twee vaak behoorlijk tekeer. Een perfect begin voor deze uitdagende vierdaagse.

Jeff Parker

De stemmige Janskerk was inmiddels volgestroomd voor het soloconcert van Jeff Parker. Hij was eerder te zien op het festival als gitarist van de postrockband Tortoise, maar speelde vanavond helemaal alleen. Parker begon met het nummer ‘Four Folks’, dat hij ooit schreef voor Tortoise, gevolgd door de standard ‘My Ideal’. Uit zijn gitaar parelden de volronde klanken die typerend zijn voor jazzgitaar, maar hij is niet het soort muzikant die indruk probeert te maken door er daarvan zoveel mogelijk aan elkaar te rijgen. Hij toonde integendeel zijn meesterschap door de klanken heel zorgvuldig over ons uit te sprankelen, en soms zat hij gewoon minutenlang samen met ons te luisteren naar hoe zijn effectpedalen de gitaar deden resoneren. Hoogtepunt was de verrassende cover van ‘Super Rich Kids’ van Frank Ocean die Parker om onbekende reden aankleedde met een opname van verkeersdrukte op zijn smartphone. Een erg eigenzinnig, maar behoorlijk meeslepend concert.

Huerco S.

Nog kleinschaliger was de set van Huerco S in Hertz, die zijn podiumact beperkte tot ingespannen naar zijn laptopscherm staren terwijl hij met de gebogen klep van zijn pet infinity symbols in de lucht tekende. Wat hij tevoorschijn toverde was echter de moeite, een borrelende heksenketel vol tegenspartelende samples en bijna infrasone bassen die de hele zaal deden daveren. Hij liet ons twintig minuten pruttelen tot hij voor het eerst een heuse beat de zaal inmikte, maar die miste zijn effect niet. Het was een ongewoon naadloze set, zonder stiltes, bedwelmend repetitief en toch telkens anders, alsof de klanken telkens opnieuw van kleur veranderden.

Mourning [a] BLKstar

Het beste hadden we echter nog te goed: de show van het weergaloze Amerikaanse collectief Mourning [A] BLKstar in Pandora. Dat beschikt over niet één, niet twee, maar drie indrukwekkende soulstemmen ondersteund door uitstekende muzikanten. Hun beheersing en enthousiasme was aanstekelijk – ze haalden vocaal het onderste uit de kan zonder ooit geaffecteerd te klinken. Ook muzikaal werden alle clichés vakkundig vermeden door de dwarse, op voorhand opgenomen en bewerkte arrangementen op de achtergrond. Die zijn zeker op plaat een pluspunt, want ze zorgen voor onverwachte wendingen en doen de band vaak lekker experimenteel klinken. Maar live op het podium hadden we soms de indruk dat ze een blok aan het been werden, omdat ze de bewegingsvrijheid van de muzikanten op het podium beperkten en hen soms ook overstemden. Toevallig zagen wij dezelfde band vorige week aan het werk met Lonnie Holley, die hen veel meer vrijheid liet, en toen bleek dat ze veel meer in hun mars hebben dan ze vanavond konden laten zien. Het meest begeesterende concert van de dag, maar er zat denken we nog meer in.

The Notwist

Afsluiter was de Duitse band The Notwist, die niet zo heel vaak meer optreedt en bij veel mensen die een twintigtal jaar geleden al naar festivals gingen nostalgische herinneringen oproept. Zelf hadden wij ze nog nooit gezien, en we waren niet onmiddellijk onder de indruk van hun Krautrock met een peperkoeken hartje. De zanger klonk vanavond wel héél indie, en de meer emotionele momenten waren naar onze smaak vaak toch echt iets te flets. Maar de band hield er goed de vaart in – alle nummers werden min of meer aan elkaar gelast – en liet ons gaandeweg alle uithoeken van zijn muzikale Wunderkammer zien, waarin breekbare kampvuurliedjes in hyperkinetische freejazz veranderen, en aandoenlijke hoempapadeuntjes muteren tot panikerende postrock. En dus waren we aan het einde helemaal mee.

Opwarmen voor de komende dagen? Dat kan hier!