Mogelijk geïnspireerd door een uitzonderlijke headlineset van Machine Head zocht Graspop voor de grootste podia vrijdag een aardedonkere line-up bijeen.
Zeker op de hoofdpodia mag de buikriem al eens wat losser op Graspop, en wordt er ook plaats gemaakt voor wufte eightiesrock, bezopen piratenmetal of neogothische dancepop. Niets van dat alles gisteren. Zo kwamen om kwart voor zeven de leden van de zwartgeblakerde Poolse deathmetalband Behemoth in de volle zon testen hoe zweetbestendig hun facepaint is (of hadden ze gewoon flink zonnecrème gesmeerd?). Hun nieuwe song ‘The Deathless Sun’, een eerbetoon aan de allesverzengende Romeinse zonnegod Sol Invictus, was geheel op zijn plaats, en met de moordriff van ‘Conquer All’ wisten ze uiteindelijk de hele weide in te palmen.
Amon Amarth
Alvorens de Polen teveel noten op hun zang kregen, kwamen daar echter – niet voor het eerst in de geschiedenis – de Vikingen aanzetten om hen een toontje lager te doen zingen: de al wat melodieuzere deathmetalband Amon Amarth uit Zweden. Die had duidelijk geïnvesteerd in de aankleding van het podium: de drummer zat op een grote helm van waaronder ons bewegende ogen aanstaarden, en in de achtergrond doken opblaasbare stenen beelden, vikingboten en zeemonsters op. Met ‘The First Kill’ herinnerde frontman Johan Hegg er ons niet zonder leedvermaak aan dat die vrolijke Vikingen veel bloed aan hun handen hadden, maar hun gespierde anthems waren ideaal om even onbeschaamd onbeschaafd te zijn zonder daarbij een vlieg kwaad te doen. Vele tientallen festivalgangers voelden hun Vikingbloed sneller stromen en crowdsurften helemaal van de geluidstoren naar voren.
Watain
Toen we even gingen uitrusten in de Marquee, waar het podium werd klaargezet voor de set van de Zweedse blackmetalband Watain, kregen we daar verontrustende verhalen te horen. ‘Zou het dierenbloed tot hier vliegen?’, vroeg een koppel dat bij Alcatraz Open Air vorig jaar vooraan stond en daar de volle laag had gekregen. Als je het niet weet (en ver genoeg staat) merk je het nauwelijks, maar ze wisten me precies te zeggen op welk moment tijdens het satanistische ritueel dat de zanger op het stemmig aangeklede podium opvoerde er een bodempje bloed het publiek in ging. Blij dat we daaraan ontsnapt zijn, maar dit was wel een geslaagde performance, waarin de ijzingwekkende muziek en de parafernalia elkaar versterkten en zanger Erik Danielsson ons tussen de bedrijven door in helder Engels bezwerend toesprak.
Gojira
Op het hoofdpodium was inmiddels de Franse band Gojira aangetreden. Die hebben ook death metal roots, en gingen bij momenten stevig tekeer. Maar ze integreerden in het afgelopen decennium ook andere klanken in hun muziek, van folk tot grunge, waardoor hun muziek gelaagder en aanstekelijker werd. Ideaal dus om deze duistere dag mee af te sluiten alvorens de exclusieve headliner Machine Head het podium zou bestijgen (waarvan je hier een aparte review kan lezen). Verfrissend was dat de dood en het verderf bij hen niet zozeer aan hun verontrustende fantasieën ontsprongen, maar ook meermaals inspiratie vonden bij de grootschalige vernielingen die onze soort op de planeet aanricht, zoals in het indrukwekkende ‘Amazonia’ dat inheemse Braziliaanse muziek integreerde zoals Sepultura dat ooit deed op Roots.
Wie dacht dat deathmetal eentonig was, heeft zijn mening vandaag vast moeten bijstellen. Nooit gedacht dat een aardedonkere Graspopdag zoveel deugd kon doen, maar dit smaakte absoluut naar meer. Doe er zo volgend jaar nog maar een paar.
Graspop Metal Meeting 2023
