Primavera Sound 2023 bewijst: de herenigde Blur wordt met de week beter

Klonk de legendarische Britpopband op het grote podium in het Parc del Fòrum in Barcelona vaak nog wat schor en rafelig, dan ging het er in de kleine Sala Riviera in Madrid al heel wat harmonieuzer aan toe. Waar gaat dat eindigen deze zomer?

Bloody hell, wat klonken de eerste songs van Blur schor op de openingsavond van Primavera Sound in Barcelona vorige week. Het leek wel of het balorige podiumpersonage dat Damon Albarn bij de wat slabakkende band Gorillaz geworden was hier na de show van vorig jaar gewoon was blijven ronddolen tot hij met Blur opnieuw het podium opmocht, overlevend op een dieet van pils en sigaretten.

Het nieuwe nummer ‘St. Charles Square’, ‘There’s No Other Way’, ‘Popscene’ – ze klonken bij momenten alsof niet Albarn, maar die gast van Sleaford Mods de zangmicrofoon te pakken had. De uithalen naar ‘Tracy Jacks’ die Graham Coxon even later toevoegde klonken al even baldadig, terwijl de gitaren gromden, jankten en klauwden alsof ze na de Britpop nu ook de postpunk hadden heruitgevonden.

Dat komt natuurlijk ook omdat alles bij Blur live is, en dat zijn we van headliners niet meer gewoon. Vroeger rammelde er bij iedereen wat, tegenwoordig heb je afsluiters waarbij zelfs de gitaren uit een doosje komen, zoals bij het concert van Halsey die net voor Blur speelde. In die zin is het heel verfrissend dat je nog eens foutjes kan horen, en songs die tegenwringen wanneer muzikanten elkaar even twee tellen kwijt zijn.

Really weird

Aan speelplezier bovendien geen gebrek: de band had er duidelijk lol in om nog eens lekker tekeer te gaan, en Albarn leek ervan te genieten nog eens gewoon met zijn oude maten te kunnen spelen in plaats van met dat hele circus van Gorillaz met al zijn gastperformers. “It’s so nice to be with my old friends again,” zei hij ook letterlijk, en dat hij Coxon, waarmee hij de band oprichtte, al kende sinds hij twaalf was.

In zekere zin is deze ruigere Blur natuurlijk een meer Coxoneske Blur – het was Coxon die rond de eeuwwisseling de luide gitaren en de rafelrandjes bleef verdedigen terwijl Albarn met Gorillaz en de Grahamloze Blur-plaat Think Tank de poptour opging. Vergelijk dat album maar eens met de vier uitstekende en onterecht vergeten soloplaten die Coxon opnam tussen 2004 en 2012. Maar nu klonken ze wel heel kras.

Halverwege de show keerde het tij, en dat deed het een week later opnieuw in La Sala Riviera, waar Blur voor 2500 mensen speelde omdat de festivaldag die ze zouden afsluiten vanwege het weer werd afgelast. In Madrid gaf Albarn er zelfs commentaar bij. Na een veelvuldig herhaald ‘Oh, we could start over again’ aan het eind van het door Coxon gezongen ‘Coffee & TV’: ‘It’s really weird, but when we get to this point, you’re our family,” zei hij, alvorens hij in ‘End of a Century’ zijn zangstem terugvond.

De brave man was inmiddels wel een tand kwijt – de Fix-a-Dent die bij headlineshows altijd aanwezig is in de coulissen was bij deze geïmproviseerde show blijkbaar achterwege gebleven, grijnsde hij. Je zal altijd zien dat je tandprothese het dan net begeeft, natuurlijk. Maar de bij momenten zichtbaar geëmotioneerde zanger liet dat niet aan zijn hart komen, en zelfs de wat stugge Coxon haalde een paar kunstjes uit, waarbij hij één keer uitgleed en ongepland onzacht op zijn achterste belandde.

Stom toeval

‘Country House’, in Barcelona voor het eerst sinds 2015 weer op de setlist, moesten we missen in Madrid, maar we kregen er wel ‘Country Sad Ballad Man’, ‘Advert’, ‘Trouble in the Message Center’ én ‘Chemical World’ voor in de plaats. (De volledig ontsporende ‘Intermission‘ waarmee de track ‘Chemical World’ op het album Modern Life Is Rubbish afsluit, werd wel tijdens beide shows met volle overgave uitgevoerd.)

Hoe langer de show voortdenderde, hoe strakker de band klonk, en hoe beter ze het met elkaar konden vinden. Albarn ging soms met een flegmatieke blik recht in het gezicht van Coxon zingen, waarna ze het na een tijdje allebei uitproestten. Ze zongen ook steeds beter samen, tot de weerhaakjes van hun stemmen in elkaar klitten zoals ze dat op de albums zo mooi doen. En hits als ‘Parklife’, ‘Song 2’, ‘Girls & Boys’ werden in deze kleine zaal oorverdovend meegezongen, net als ‘This Is a Low’ trouwens.

Dat deed de band duidelijk deugd. Eigenlijk heeft elke headliner af en toe zo’n clubkuur nodig, waarbij ze niet op die hoge, verre main stage moeten staan, maar gewoon nog eens dicht bij de fans – en elkaar – om te herontdekken hoe leuk dat is. We waren dan ook heel dankbaar dat we hier door stom toeval bij konden zijn. Maar de manier waarop de band deze week evolueerde doet ook het beste vermoeden voor de grote podia deze zomer – en vooraan bij de Lokerse Feesten is het ook best knus.