In december komt de biografie Curepedia: the A-Z of The Cure uit! Al meer dan 40 jaar weet de Engelse band mensen met hun muziek te raken en te laten dansen. Hoe kan een new waveband nog altijd volle zalen trekken en rekenen op lovende reacties van muziekliefhebbers? We schetsen het profiel van een van de meest eigenaardige bands op aarde. Zien we ze ook nog in Europa komende zomer?
Er zijn maar weinig bands die het zo lang weten vol te houden om festivals over de hele wereld af te sluiten. The Cure is er zo eentje. In 1986 sloot de groep uit het Engelse Crawley al het grootste festival van Nederland, Pinkpop, af. De band bestaat op dat moment al acht jaar. Geruchten rond het nieuwe album Songs of A Lost World blijven de kop opsteken en het zou zo maar kunnen dat we ze volgend jaar weer in Europa te zien krijgen.
(School)jongens huilen niet
The Cure, toen nog onder de noemer ‘Easy Cure’, begon als een schoolbandje in 1977. Het enige vaste bandlid die nog altijd actief is in de band is zanger en frontman Robert Smith. De eerste single ‘Killing an Arab’, tegenwoordig op de setlist en gezongen als ‘Killing Another’, zorgt voor kritiek vanwege het racistische karakter. Het nummer eindigt net als hit ‘Boys Don’t Cry’ op het debuutalbum Three Imagery Boys. De band tourt op dat moment mee met de Britse postpunkband Siouxsie and the Banshees waar Smith ook live de gitaar verzorgt.
De doorbraak met Simon Gallup
Nog geen jaar na het uitbrengen van de eerste plaat wordt Simon Gallup de bassist van de band. Hoewel hij de band enkele keren verliet is Gallup nog altijd onderdeel van de band. Het tweede album van de groep, Seventeen Seconds, is anders qua thema’s en geluid dan haar voorganger. De muziek sluit aan bij die van tijdgenoten als Siouxsie and the Banshees en Joy Division: melancholisch en duister.
Internationale hit ‘A Forest’ zorgt voor de doorbraak van de groep. De achterstevoren gespeelde track van de drums zorgt voor een bijzondere sound in het begin van het nummer. Hedendaags is het het meest gespeelde liedje van de band en vinden we het nummer steevast in de bovenste regionen van eindejaarslijsten als de Top2000 en De Tijdloze. Live wordt de track uitgerekt wat zorgt voor een gegarandeerd hoogtepunt in elke set.
‘Dom popnummer’
Het laatste uur van een The Cure set bestaat tegenwoordig uit vooral de hits bij het grotere publiek. Vrolijke nummers met een meer recht toe aan structuur als ‘Close To Me’, ‘Just Like Heaven’, ‘Why Can’t I Be You’ en ‘Friday I’m in Love’ krijgen nog altijd iedereen aan het dansen. Het staat in contrast met de langere nummers tijdens de eerste helft van de show zoals ‘Disintegration’ en ‘The Edge of the Deep Green Sea’.
Die tweedeling in het werk dat The Cure maakt zorgt voor struggles bij frontman Robert Smith. De zanger heeft zelfs toegegeven in interviews dat hij meer moeite heeft met het schrijven van de vrolijkere liedjes. “Eigenlijk is ‘Friday I’m in Love’ gewoon een dom popnummer, maar omdat het zo vrolijk en absurd is heeft het ook wel iets moois”, laat de frontman weten.
De haat-liefdeverhouding met het nummer leidt tot uitspraken die menig fan tegen de borst stuit: “Ik heb lang gedacht, ‘dit soort nummers zorgen ervoor dat we populair zijn geworden’. Fans van dat nummer zijn niet degene die albums kopen, het zijn geen echte fans. Voor taxi chauffeurs ben ik die zanger van ‘Friday I’m in Love’, niet degene die ‘Shake Dog Shake’ of ‘One Hundred Years’ zingt”.
Eindelijk nieuw werk?
Het laatste studioalbum 4:13 Dream dateert alweer van meer dan 15 jaar geleden. Sindsdien is het wachten op nieuw werk. Het nieuwe album lijkt Songs of A Lost World te gaan heten, maar een tijdje was er zelfs sprake van meerdere albums. Een kleine troost is dat er al een aantal nummers die op het album zouden verschijnen zijn gespeeld tijdens de afgelopen tour, die de zelfde naam als het album draagt. Onder andere ‘Endsong’, ‘Fragile Thing’ en ‘And Nothing Is Forever’ kwamen al voorbij tijdens de laatste show in Amsterdam.
Het album lijkt in ieder geval terug te grijpen naar de langere melancholische nummers zoals op magnum opus Disintegration te horen waren. Thema’s ter inspiratie voor het album zouden onder andere de dood van de broer van Smith zijn, bijvoorbeeld bij het emotionele nummer ‘I Can Never Say Goodbye’.
