Dag twee van Eurosonic 2024 is drukker en voller dan zijn voorganger. Maar waar we van het Eurosonic publiek wat stijfheid gewend zijn, lijken we vandaag bovengemiddeld veel enthousiasme te bespeuren. Niet alle acts van de donderdagavond weten de aandacht de volle veertig minuten vast te houden. Bij hen die het lukt horen we eens een écht applaus en zien we zowaar een feestend publiek.
Kleine Crack & Slagter
Vlak voor aanvang van het optreden van Kleine Crack en SLAGTER is het even spannend. Hun kneiterharde, pijlsnelle kelderrap heeft namelijk een energiek publiek nodig dat niet vies is van een moshpit, en er staan op het moment pas twintig mensen in de zaal. Deze opkomst weerhoudt de Vlaamse rapper er niet van vol enthousiasme het podium te beklimmen. Hij rapt ondanks het tempo met gemak alle woorden mee. Tijdens de show stroomt de zaal alsnog vol, alsof de bas zo ver naar buiten dreunt dat het nietsvermoedende voorbijgangers naar binnen uitnodigt.
Wat nu? Een Samson & Gert-cover tijdens een rapshow? Kom er maar in. En net als je denkt dat je de beats, hoe indrukwekkend en zenuwstrelend ook, ietwat herhaaldelijk worden, kondigt Crack aan dat we zijn aangekomen bij “het feestgedeelte van de show”. Voor de casual bezoeker heeft hij als kers op de taart zelfs nog zijn eigen spin op Kelis’ ‘Milkshake’ in petto als afsluiter. Tot een moshpit komt het uiteindelijk niet, maar op elk ander festival hoeft de rapper waarschijnlijk maar met zijn vingers te knippen.
pablopablo
Softe vocals klinken over r&b beats. Pablopablo heeft in ieder geval goed geluisterd naar James Blake en Sampha. Al voelt dat wel als grootse namen om het mee te vergelijken, want het doet hun legacy niet helemaal eer aan. Maar de Spaanse zanger is niet talentloos, hoor. Zeker niet. Hij kan wel een kunstje met zijn stem. De vocals klinken crisp en de ambient synthesizers resoneren door in al je organen. Je wordt wel gedwongen om weg te dromen. Eigenlijk dromen we ietsje te veel weg zelfs. Richting het einde wordt het een stille strijd tegen zware oogleden, door de eentonigheid van de nummers. Volgende keer wat meer afwisseling graag.
Ash Olsen
De show van Ash Olson begint met haar hypeman die de taak krijgt het publiek warm te krijgen met een dansact en mag, gelukkig voor ons, na 3 minuten zijn best friend Ash Olsen aankondigen. Het is een wat ongemakkelijke start. En hoewel de energie oppikt, leidt de show verder aan een klassiek Eurosonic-kwaaltje: de nummers zijn prima, maar de show mist de nodige opbouw. Het is dan ook niet gek dat tegen het laatste nummer de zaal inmiddels half leeg is, op zoek naar de volgende act die hopelijk wél de aandacht weet vast te houden.
Eddington Again
Eddington Again’s spacey visuals en witte contactlenzen sluiten naadloos aan op de trippy r&b beats die diens set tekenen. De raps klinken dik en gelaagd, maar de zang valt wat in het niet door het gebrek aan enige galm. Juist die afwisseling tussen rap en zang zou deze liveshow geweldig hebben gemaakt, waar het nu gewoon leuk was. Het zit er, maar er moet nog wat aan gesleuteld worden. Zeker wanneer hen een track skipt, omdat hen al wel “ready to dance is”, hoor je de potentie. En na dat tweaken wordt het een geweldige Bravo-act, mark my words.
Might Delete Later
“Leave a voicemail, and I might make a song out of it.” Met deze gimmick heeft Might Delete Later al aardig wat viral aandacht gepakt. Het staat door deze hype ook afgeladen vol in Huize Maas. Ze gebruikt voor haar liedjes dus soundbites van fans en draait hier een tropische housebeat omheen. Denk Fred again.., alleen dan met de stem van fans in plaats van vrienden. Voor de vorm heeft ze in de zaal ook nog wat flyers met haar telefoonnummer opgehangen. Dit interactieve element werkt tijdens de liveshow op Eurosonic ook goed: het publiek eet uit de hand van de Lets-Nederlandse wanneer ze het concept nog eens uitlegt en feest extatisch met haar mee.
Net als Fred again.. voor haar, moet ze voor liveshows nog wel de optimale balans zoeken tussen het leunen op de gimmick en het simpelweg laten dansen van het publiek. Zo wordt op een gegeven moment voor de vierde keer de muziek stilgelegd om iemand op de voorste rij te vragen om live op dat moment een voicemail te maken. Niet geheel verrassend komt er zo on the spot niet iets erg geïnspireerds uit, waardoor het deze keer doodslaat in de zaal. Maar de glans van een ster is aanwezig.
yunè pinku
Helaas voor yunè pinku duurt het programma van Eurosonic maar tot 2 uur. Haar show zou namelijk perfect passen als een mellow en spacey afdansact om 6 uur ’s ochtends, nadat je er al een lange dansnacht op hebt zitten. Met fijne baslijntjes en een trillende vloer bezorgt de Britse producer onze voeten een welkome massage na twee dagen de binnenstad van Groningen te hebben platgelopen. Maar de set mist nog de pieken en dalen om het spannender te maken, wat wel nodig blijkt in dit stadium van de avond, met een nog redelijk fris publiek in de zaal. Een beetje alsof je een act als Bicep om 4 uur ’s middags in een open tent programmeert. Zonde, want door haar überfrisse verzameling liedjes heeft ze de gunfactor. Richting het eind floreert haar set nog even dankzij een meer dynamische mix aan platen, waardoor de grote potentie voor haar liveshows nog even doorschemert.
PRISMA
Voor iedereen die zich afvroeg hoe Dua Lipa zou klinken op Grauzone Festival, is er Prisma. De twee Deense zussen maken donkere, dansbare muziek die op een rustig moment klinkt als Slowdive maar meestal als keiharde disco-punk. De korte set begint meteen met het geweldige nummer ‘I Never Wanted to Meet You’, dat met keiharde drums en bass op de volle zaal wordt afgevuurd. Huize Maas is misschien minder groots dan het Deense Roskilde Festival waar de band al stond, maar de zussen spelen ook hier met heel veel enthousiasme en energie. En dat doen ze zo strak dat je je eigenlijk afvraagt waarom ze Eurosonic niet al lang ontstegen zijn. De zaal gaat er goed op, en waagt zich uiteindelijk zelfs aan een (op ESNS erg zeldzame) wall of death.
Parbleu
Geen moment in de 40 minuten durende show van Parbleu slaat de verveling toe. En waarschijnlijk hadden ze ook iedereens aandacht vast weten te houden als de act anderhalf uur had geduurd. De zaal lijkt voor de verandering ook eens van voor tot achter mee te dansen, een unicum bij het moeilijke Eurosonic publiek. En ja, misschien is dit inderdaad hetzelfde trucje als we al eens zagen bij o.a. Nu Gunea. Maar Parbleu gunt ons waar je tijdens Eurosonic soms zo naar kunt verlangen: om even 40 minuten niet de muziekcriticus uit te hangen en gewoon mee te dansen.
Duckshell
Een mix van Hongaarse, Balkan en Braziliaanse invloeden in een wervelvind van ska, polka en een vleugje hiphop. Veel meer heb je eigenlijk niet nodig in een Groninger nacht om half 2. Met kritische bril is Duckshell wel wat plat vermaak, tot de sitdowns en moshpits aan toe. Maar de mannen lijken overweldigd door de energie van het publiek, dat op hun beurt gretig meedoet. Veel verder dan de Lima gaat het waarschijnlijk niet komen, maar dan gaan de takken gelukkig wel weer de lucht in.
