Dag 3 van Eurosonic Noorderslag 2024 breekt aan, en brengt nog meer en grootsere hoogtepunten met zich mee dan de dagen ervoor. Waar de pieken zich op vrijdag in onderscheiden, is de volwassenheid van de acts. Alsof de artiesten al jaren meedraaien en met gemak op allerlei grote festivals kunnen staan. Je vergeet soms haast dat je op een showcase-festival staat met relatief groene artiesten die nog mikken op een groter publiek.
No Guidnce
De boyband is terug! No Guidnce schuift het niet onder stoelen of banken dat ze met hun R&B boyband-concept volledig teruggaan naar de 90s en 00s. En dat zouden ze ook niet kunnen als ze het zouden willen. Alles van de outfits, de voorstelrondes, de barkrukken op het podium – voor bij de gevoelige nummers – de choreografie en natuurlijk de liedjes, zijn direct uit een videoclip circa 1998 gestapt. En wat is die nostalgie héérlijk.
Er zullen genoeg cynici in de zaal staan die deze act bezochten om het belachelijk te kunnen maken, die het hoogstens ironisch leuk vinden. Maar de mannen zijn zo duidelijk op de hoogte van die ironie, dat je alleen maar met ze mee kunt lachen, in plaats van om. En als ze halverwege de set de knop nog verder omhoog draaien met een 00s-medley – onder andere ‘So Sick’ van Ne-Yo en ‘Let Me Love You’ van Mario – is er geen houden meer aan. Na afloop van de show vinden vreemden elkaar over welke boybandlid de favoriet is, en zingen ze het hitje nog eens. “Is it a crime to want hem all?”, zingt No Guidnce over alle vrouwen ter wereld. Nee, het is geen misdaad als de lust wederzijds is.
Dame Area
Het laatste wat we verwachten voor we het Vindicat-gebouw in liepen was grote trommels. Dame Area is op plaat namelijk allesbehalve akoestisch. De nummers zitten vol keiharde elektronische kicks, synthesizers en korte gilletjes die eeuwig door lijken te echoën. Toch klopt het wel, die trommels. Alleen al omdat het de gehele show een extra tikkie drama geeft als je met z’n tweeën flink op zo’n ding loopt te rammen. Maar drama heeft de frontvrouw sowieso wel in de vingers. Op haar hoogtepunt springt ze in het publiek om daar even flink mee te moshen. Het Vindicat-bestuur is (geheel in jasje dasje) ook onder de indruk als ze op hun privébalkonnetje de zaal in kijken. Een grappig contrast tegenover zo’n ruige EBM-act op het podium.
Lynks
De grootste megaster is op vrijdag in Grand Theatre te vinden. Groots en theatraal, dat sluit goed aan op wie Lynks is. De edgy queer-artiest maakt slimme dancepopliedjes over queer empowerment en het belachelijk maken van hetero-mannen (“nobody cares that you watched Pulp Fiction”), en heeft een team aan dansers en een uitgedachte choreo mee om dit live te brengen. In zijn performance heeft hij slim alle gay icons die hem voorgingen bestudeerd. Met suggestieve bewegingen die knipogen naar Madonna en spannende outfits die in een Gaga-videoclip hadden kunnen zitten, inclusief Hellraiser-spikes over zijn hele hoofd.
Netwerken kan Lynks ook wel. Hij weet maar al te goed dat hij op ESNS is om nieuwe podia aan te boren, en windt daar geen doekjes om. Het zorgt voor een paar hilarische publieksinteracties die de verder superzelfverzekerde Brit nog wat menselijkheid en kwetsbaarheid geven. “Anyone from Primavera [Sound] in the room tonight? I just did the worm! Please book me. Representation matters!” Hopelijk wordt zijn verzoek opgevolgd.
Psycho Weazel
De nacht is gevallen in Groningen en in het Grand Theatre staat het Zwitserse indie dance-duo Psycho Weazel zelfverzekerd op het podium. Voor een relatief nieuwe act klinkt en oogt de set erg slick en goed gerijpt, alsof ze hun show al decennia lang hebben geoptimaliseerd. Er zit flink veel variatie in de melodieën. Af en toe wordt er zelfs even live gezongen, wat de mix van italo disco en techno dynamisch houdt. Ook sympathiek: beginnen met je hitje. Doorgaans een spannende keus, maar hierbij werkte het: we waren meteen bij de les. Verder deden ze een gooi naar de titel van meest aandoenlijke act van het weekend tijdens het laatste lied: een slome, Franstalige popplaat. De twee omhelzen elkaar en schuifelen gedurende het hele nummer, terwijl ze de lyrics in elkaars oor fluisteren. Cute.
Dlina Volny
Komt het door de zaal? Het tijdstip misschien? Want Dlina Volny klonk in de playlist een stuk toegankelijker dan dit. De langzame ‘Soviet Pop’ komt ineens een stuk donkerder uit de verf, wat raar afstaat tegen het poolcentrum waar de act geprogrammeerd staat. Ook de dansbare elementen verliezen hun momentum in een zaal vol afgeleid Eurosonic-publiek. In een donkere kelder rond een uur of 3 ‘s nachts zouden we het misschien wel weer overwegen.
Amber Broos
Zo veel acts op Eurosonic zijn moeilijk te duiden. Is het indierock? Pop-punk? Post-punk? Alles tegelijk of er tussenin? Maar bij Amber Broos weet je het bij de garderobe van de Maas al zeker: we zijn hier voor techno en niks anders. De dj is hier om een beukset neer te zetten en het ESNS publiek neemt dat maar al te graag in ontvangst. Het is een wat onwennige match, dat wel. We zien onwennig veel zwarte punkshirts ten opzichte van de reguliere zwarte technoshirts. En ook voor haar zal het schakelen zijn. Het decor van Huize Maas is toch beduidend kleiner dan die van de Tomorrowland Mainstage waar ze afgelopen zomer draaide. Maar Amber staat onvermoeid met een gigantische glimlach achter de draaitafels. En wij zijn ook blij dat zij er is.
