De kop is eraf! Woensdag traden de eerste acts op door heel Groningen op dag 1 van Eurosonic Noorderslag 2024. Zoals gebruikelijk heeft de organisatie de extra gehypete publieksfavorieten nog even achter de hand gehouden voor later in de week. We konden dus rustig inkomen met af en toe een eierbal tussendoor. Toch was er op muzikaal vlak ook al genoeg om van te smullen, met veel acts die hun inspiraties niet onder stoelen of banken schuiven en tegelijkertijd iets unieks wisten neer te zetten.
Bo Milli
Onze eerste act van Eurosonic was de 23-jarige indierocker Bo Milli. Ze heeft haar even jonge blonde bassist ongetwijfeld ontmoet in de rij van een Ethel Cain-meet and greet: beide zijn heerlijk Gen-Z gekleed, met een kanten rok over wijde jeans en conservatieve vlechtjes in het haar. De muzikale inspiratie komt duidelijk van Alvvays, hoewel met een eigen melodieuze twist en ruimte voor spiegelgladde vocale harmonietjes. Na een nummer of vier wordt het ietwat repetitief, maar na een licht ongemakkelijke doch aandoenlijke intro, blijft het publiek toch iedere plaat geboeid. Zeker omdat Bo Milli’s gitarist haar grootste fan blijkt – bij elk nummer dat ze introduceert meldde hij even: “It’s very good”. Poezelig, toch?
Meltheads
Een stem telt dramatisch af van tien naar nul. En dan komen ze geheel 70’s-stijl één voor één op: de punkers van Meltheads. De bewegingen van de blonde frontman zitten ergens tussen stuiptrekken en dansen in. Dat, gecombineerd met het dynamische lichtdesign, zorgen voor een show waar je niet van kunt wegkijken. En mocht dat niet genoeg zijn, zijn er nog de gimmicks tussendoor: er wordt gezongen door een oude telefoon en de (ongebruikte!) condooms vliegen door de zaal. Show genoeg, en wat de muziek betreft gezien sluit dat lekker aan, want daar wisselt de band ook constant van tempo en in volume. We willen meer! Wij zeggen: snel in The Casbah op Best Kept Secret.
Jouska
Na het geweld van Meltheads is er ruimte voor wat rust bij Jouska. Zowel qua muziek als ambiance. Het is namelijk erg rustig voor het podium in het Vindicatpand. Tel daarbij op dat het ESNS-publiek vergeleken met andere festivals wat meer timide is, en dan is het soms pijnlijk dat er (bijna) geen applaus volgt na een liedje. Volledig onterecht, want de muziek staat als een huis. De Noorse artiest maakt ASMR-approved dreampop waar je eigenlijk alleen in het absolute pikkedonker naar moet luisteren. Haar sound haalt duidelijke inspiratie uit die van yeule, al hebben Jouska’s songs een meer hypnotiserende, repetitieve kwaliteit, waardoor je er volledig in kunt verdwalen. Haar door stemgeluid klinkt intiem maar ook gelaagd, wat het af en toe doet aanvoelen alsof ze vlak naast je iets in je oor fluistert. We stijgen eventjes op van de vloer.
Stuzzi
Heel even is het zomer met hoofdletter Z in het Grand Theatre. Maar helaas met zo’n zielig zonnetje die slechts drie dagen duurt. Want na vijftien minuten van hetzelfde tempo is de spanning er bij Stuzzi wel af. Gedurende de set van 40 minuten, wordt er maar liefst twee keer naar iets meer vaart toe gebouwd, maar helaas varen we dan weer terug naar hetzelfde two-step ritme. Ook de – voor zo’n korte set behoorlijk uitgebreide – praatjes van de frontman helpen niet mee voor de vaart. Iets meer opbouw, iets meer energie en iets minder frontman en dan kunnen we het er in de zomer misschien wel op wagen.
The Love Buzz
De leden van The Love Buzz zien eruit alsof ze zó uit een Ierse coming-of-age film over hun jeugd op het Ierse platteland zijn gestapt. En ze hebben zelf de soundtrack geschreven. ‘Wild Ones’ past perfect over een montage van hun capriolen in dé zomer van hun jonge leven heen. Met andere woorden: het is leuke highschool rock, maar niet iets wat we niet al eerder hebben gehoord. Maar in combinatie met de aanstekelijk stage presence en grappige gimmicks – “I need someone that can throw their left shoe at my head!” – dingt het toch zeker mee voor leukste act van de woensdagavond.
Promis3
Als Thunderdome een queer concept zou zijn, was Promis3 de ambassadeur. Het Belgische duo verzorgt een perfect muzikaal huwelijk tussen enerzijds de happy hardcore en trance van de late jaren ’90 en de hyperpop trend van de afgelopen tien jaar. Je krabt je in eerste instantie een paar keer achter de oren wanneer ze de meest cliché classics inmixen, zoals ‘Summer Jam 2003’ en ‘Blue (Da Ba Dee)’ (elk in een matchend nightcore jasje, dat wel).
Maar hoe langer de set duurt, hoe meer je je realiseert dat dit eigenlijk perfect aansluit op de verrukkelijk tacky Y2K aesthetic die ze willen uitstralen. Ook iets meer edgy covers passeren de revue, zoals ‘pink diamonds’ van Charli XCX en ‘Beez in the Trap’ van Nicki Minaj. Deze regen aan covers is overigens geen masker, want ook het eigen werk slaat goed aan, met ‘Synchronize’ als waardige setcloser. Meer van deze kleurrijke acts op festivalposters, a.u.b.
