Hiphop is de afgelopen jaren razend populair geworden. Ook in de festivalwereld. Zo werd Cardi B onlangs nog aangekondigd als één van de headliners op Mad Cool 2021. Wat verklaart die snelle groei en wat maakt hiphop zo gaaf? Wij vragen bekende hiphop-liefhebbers om dat uit te leggen aan de hand van drie hiphop-platen. Met deze keer aan het woord: Frank Stevens van KINK.
Frank Stevens (34) is programmeur bij poppodium Simplon in Groningen. Daar ontvangt hij al ruim 5 jaar hiphopartiesten op het event Homebase. Daarnaast maakt hij radio en podcasts bij KINK, ook onder de naam Homebase. Stevens houdt dus van hiphop. Maar waarom? Dat legt hij uit aan de hand van drie albums: zijn eerste hiphop-plaat, zijn favoriete hiphop-plaat, en de plaat waar hij de beste festivalherinnering aan heeft.
De eerste plaat: Wu-Tang Clan – Wu-Tang Forever
“Als kind had ik twee cassettebandjes: Michael Jackson en 2-unlimitted. Hiphop zag ik wel op tv, maar het leefde nog niet bij mij. Totdat ik ‘Reunited’ van de Wu-Tang Clan hoorde. Ik was zo enthousiast dat ik op mijn twaalfde verjaardag in de binnenstad van Groningen Wu-Tang Forever kocht. Mijn eerste album ooit.
Wu-Tang Forever is misschien niet het beste album van de Wu-Tang Clan. Maar het was wel de plaat waarmee het hiphop-balletje voor mij is gaan rollen. De Wu-Tang Clan bestaat uit negen leden. Elk met een eigen stijl. Ik kwam dus direct in aanraking met de meest basic, technische, bizarre en rauwe manieren van rappen. Allemaal op één plaat.
De meeste hiphop-fanaten zouden zeggen dat hun eerste album, 36 Chambers, de beste Wu-Tang plaat is. Maar Wu-Tang Forever heeft alles. Van populaire singles tot rauwe tracks. Telkens als ik die plaat opzet, stap ik in mijn DeLorean en ben ik weer even dat jongetje van 12 in een Wu-Tang shirt.”
De beste plaat: The Pharcyde – Bizarre Ride II The Pharsyde
“Op de cover van Bizarre Ride II The Pharcyde staat een achtbaan. Dat is ook precies hoe dit album klinkt. Want de plaat gaat alle kanten op. Compleet bizar en geflipt. The Pharcyde komt van de Amerikaanse westkust, maar je hoort dat ze ook liefde hebben voor de rivaliserende oostkust. Dat was echt uniek toen het album in 1992 uitkwam.
The Pharcyde zal het zelf niet leuk vinden om te horen, maar het zijn een soort hiphop-hippies. Totaal anders dan het stereotype gangster-imago dat rap heeft. Dat zie je aan hun simpele kledingstijl en bijzondere videoclips, maar je hoort het ook in de muziek. Van de unieke flow en soms bizarre teksten, tot de briljante skits die de nummers aan elkaar rijgen.
De leden van The Pharcyde hebben ook enorm veel lol op het album. Dat hoor je aan alles. En ook live is het geweldig. In 2018 kwam The Pharcyde naar Homebase in Groningen om dit album integraal te spelen. Het is mijn favoriete plaat ooit, dus ik kon mijn geluk niet op.”
De festivalplaat: The Roots – alle albums
“Wat mij betreft is een festivalplaat een album wat klinkt alsof het compleet voor een festival gemaakt is. En daar heb je er in de hiphop niet zoveel van. Hiphop-albums gaan vaak alle kanten op. Dat maakt het genre zo mooi. Ik moet wel denken aan Typhoon en Run the Jewels. Die maken echt platen die als een festival klinken. En die doen het ook heel goed op festivals.
Maar er zijn heel veel hiphopartiesten die het heel goed doen op een festival. Ook al hebben ze niet per se een ‘festivalplaat’ uitgebracht. In 2019 stond The Roots op Down The Rabbit Hole. Ho-ly shit! Ik had The Roots nog nooit live gezien, maar die show blies me omver. Ze speelden tracks van hun eerste plaat tot hun laatste plaat. Tussendoor kwam in een medley zelfs hun versie van ‘Old Town Road’ van Lil’ Nas X voorbij.
Rapper Black Thought was de MC, de Master of Ceremonies. Als een soort circusdirecteur hield hij de hele boel bij elkaar. Hij rapte, presenteerde en entertainde. Ze speelden maar een uur, maar dat uur zat bomvol. Het was zonder twijfel het hoogtepunt van mijn festivalseizoen.”
Dit maakt hiphop zo mooi volgens Frank Stevens
“Hiphop is een gateway drug, zeg ik altijd. Het is een genre dat veel leent van andere genres. Sommige klassieke hiphop beats zijn gesampeld van prog-rockplaten uit de jaren ’70. Door middel van samples heb ik veel meer muziek leren kennen. Ik kwam erachter dat ik van Turkse funk houd, dat ik een mega Diana Ross fan ben, dat ik enorm van jazz geniet. Sommige mensen noemen het “jatten”. Maar dat sampelen is precies wat ik zo mooi vind aan hiphop.”
