Als er één alternatieve muziekstroom zichzelf (opnieuw) geprofileerd heeft door ‘unieke expressie’ dan is het wel de hedendaagse post-punk. Zeker live werkt het herboren genre van de post-punk als geen ander. Dus bij deze: een ode aan de imperfectie van de post-punk.
Hoe je jezelf uit als artiest of band zegt alles. Dansen of headbangen, kraakhelder of ontzettend vals, zwart-wit of veelkleurig: als artiest ontleen je van expressie zowel je identiteit als de verwachtingen van het publiek. Zij zien jou op het blokkenschema staan, weten wat ze ongeveer kunnen verwachten en herkennen zich in je. Het draait allemaal om identiteit. Het klinkt misschien een beetje negatief als je de titel zo leest. Maar zo bedoel ik het niet! Imperfectie is niet meer dan liefkozend. Dit is een stroom van bands die zichzelf durven te zijn en dat moet geëerd worden. Gemompel, geroep en gepraat zijn nou eenmaal de vormen van expressie die niet weg te slaan zijn uit hedendaagse indie- en post-punk.
Of het nu het zachtaardige mompelen is van Dry Cleaning of het vage roepen van Squid. Het is een dikke vinger naar prachtige zangstemmen want wij gaan lekker onze eigen gang. Post-punk heeft zich door middel van o.a. het gebrul van Shame en IDLES en het nasale gemompel van Fontaines D.C. weer op de voorgrond van de alternatieve muziek gezet. En terecht, want het werkt als een trein.
Ruw op je dak
Het werkt want het is anders. Mompelen en schreeuwen past gewoon bij post-punk. De muziek is eigenzinnig en kan rauw zijn. Dan past een prachtige zangstem à la Lana Del Rey (ik noem maar wat) er minder bij omdat dit niet dat rauwe karakter overbrengt. Of dit live werkt? Mompelende en onverstaanbare zangstijlen die sommigen als ‘laks’ of schreeuwerig beschouwen? Tuurlijk – juist live! Op een podium is het niet anders. Thema’s van identiteit en je awkward voelen in de maatschappij moéten ruw op je dak komen en het liefst recht in je gezicht. De manier van zingen omarmt dit gevoel en is ook enorm herkenbaar. Je hoort binnen 0.8 seconden dat je naar Dry Cleaning, Fontaines D.C. of Viagra Boys luistert.
Zoals je ziet zijn het voornamelijk Britse acts die ik hier benoem. Natuurlijk stikt Nederland ook van de toffe acts die binnen het post-punk genre vallen. Ik noem een Rats on Rafts, Lewsberg of Personal Trainer. Wat mij betreft zijn festivals als Lowlands en Best Kept Secret niet compleet zonder een paar bands met jonge mensen die het beste de tijdsgeest van nu, de ziel van de jeugd vangen.
Geen genre binnen de alternatieve muziek dat zo’n unieke rauwheid en kracht heeft als wat de bands binnen het post-punk genre voor elkaar krijgen. Dit is toch wat wij met z’n allen van onze muziek willen: persoonlijke verhalen op een golf van scheurende gitaren en basgitaren die desnoods een heel nummer maar één noot spelen. Het maakt niet uit, want het is eigen. Vandaar mijn ode aan de imperfectie van post-punk. Je kunt je problemen mompelen of je pijn beschreeuwen, wij zijn er voor je.
Check hieronder een playlist met hedendaagse post-punk!
