20 platen én een mix om je geheugen op te frissen voor het W-Festival!

Wie van Visage alleen het beklijvende ‘Fade to Grey’ kent zal mogelijk even schrikken van de aanstekelijke, maar nogal enerverende debuutplaat van de band, die verrassend snelle ritmes en stevige gitaren serveert. Zanger Steve Strange, één van de bekendste gezichten van de ‘New Romantics’ die zich met hun flamboyante outfits afzetten tegen de lelijkheid van de punk, is in 2015 overleden. Maar de band wordt op het W-Festival nieuw leven ingeblazen door medeoprichter Rusty Egan.

Ook Midge Ure, gitarist op de debuutplaat van Visage, speelt op W-Fest, en ook hij zingt soms van ‘Fade to Grey’. Maar zijn voornaamste wapenfeit is deze plaat, waarop hij zelf als zanger fungeerde, en die met het titelnummer een minstens even bekend anthem opleverde. Ook dat is weer een eerder atypisch nummer, want aanzienlijk trager dan veel andere songs op deze plaat – wie daadwerkelijk kan stilstaan tijdens de hyperkinetische afsluiter ‘All Stood Still’ heeft echt veel te lang binnen gezeten.

De heren van Soft Cell wilden niets met de New Romantics te maken hebben. Zij zochten hun inspiratie niet in het verleden, maar in het soort clubs waar ‘non-stop erotisch cabaret’ werd opgevoerd. Dat werpt meteen een ander licht op de hit ‘Tainted Love’, nochtans een cover. Er figureert verder ook een ‘Sex Dwarf’ op deze plaat, ‘luring disco dollies to a life of vice’. Benieuwd waar in Oostende ‘afternoon headliner’ Marc Almond – die op het festival solo speelt – nadien nog allemaal zal opduiken.

Veel mensen kennen van deze plaat alleen het allerlaatste nummer, de trouwfeestklassieker ‘Don’t You Want Me’. Dat is doodzonde, want zowat elk nummer op deze onweerstaanbare popplaat heeft generaties synthesizeradepten beïnvloed. De triomfantelijke openingstrack ‘The Things That Dreams Are Made of’ neemt je meteen op sleeptouw, maar onze persoonlijke favoriet is het bevreemdende, musical-achtige ‘I Am the Law’, waarin – echt waar – de Wet al zingend uitlegt waarom we hem nodig hebben.

Na de wereldhit ‘Enola Gay’, over het vliegtuig dat de bom op Hiroshima gooide, hadden de heren van OMD duidelijk geen enkele schrik meer dat ze hun fans weer zouden wegjagen. Dus voorzagen ze hun nieuwe, door religie geïnspireerde plaat van de weinig wervende titel Architecture & Morality. Dat klinkt allesbehalve als een recept voor succes, maar je bent een popfenomeen of je bent het niet: met de dramatische doedelzakriedel van ‘Joan of Arc (Maid of Orleans)’ hadden ze zowaar alweer een onuitroeibare oorworm te pakken.

Sub-headliner op zaterdag is Paul Young, die je in het slechtste geval alleen kent van de openingsverzen van ‘Do They Know It’s Christmas’ van Band Aid. Pijnlijk, maar dat hij daarvoor gevraagd werd, toont hoe populair hij was in 1984. Dat kwam door deze plaat vol goedgekozen covers – hij schreef slechts twee nummers zelf. Drie songs – waaronder hoogtepunt ‘Sex’ – zijn van Jack Lee, die ook de Blondie-hit ‘Hanging on the Telephone’ schreef. Maar Young waagt zich ook aan Joy Division.

Het antwoord op de vraag op de cover is anno 2021 onomstotelijk Mark Reilly, want hij is het die de afgelopen jaren als Matt Bianco – oorspronkelijk eerder een bandnaam dan een alter ego – door het leven gaat. Zangeres Basia Trzetrzelewska met wie hij op deze plaat samenzingt begon niet veel later een solocarrière, waarbij ze haar achternaam wijselijk achterwege liet. Drummer Danny White zal er wel opnieuw bij zijn, en dus verwachten wij in Oostende een feilloze uitvoering van hun typische jazzy sofistipop.

Een ‘blancmange’ is een ouderwets dessert dat lijkt op panna cotta. Wij moeten bij het zien van deze bandnaam echter vooral denken aan de ‘Science Fiction Sketch’ van Monty Python, waarin buitenaardse blancmanges de wereld veroveren. Dat is deze fijne Britse synthpopband helaas nooit gelukt – niet lang na de release van deze prima plaat hielden ze het voor bekeken. Gelukkig volgde een jaar of tien geleden de wederopstanding, en staan ze zondag levend en wel op het W-Festival!

Toen Marc Almond solo ging kwam zijn liefde voor de smoezelige sfeer in de schimmige cabaretcafé’s in Europese havensteden pas echt aan de oppervlakte, al had de Pierrot-matroos die hij verbeeldt op de albumcover daar mogelijk vele wenkbrauwen doen fronsen. In die wereld, waarin accordeons het zwalpende ritme aangeven, is ‘Saint Judy’ ‘staggering across the floor’, ‘behaving like a whore’ en weet iedereen wat Almond bedoelt met zijn ode aan ‘Mother Fist and Her Five Daughters’, die altijd voor hem klaarstaan.

Muzikaal een buitenbeentje in deze lijst, maar wel onverbrekelijk verbonden met de jaren ’80: de Gipsy Kings. U kent hen waarschijnlijk alleen van de onsterfelijke zomerhit ‘Bamboléo’ – waarmee ook deze plaat opent – maar dat is eigenlijk zonde, want deze band heeft meer in zijn mars. In de muziek van deze nazaten van tijdens de Spaanse Burgeroorlog naar de Provence gevluchte Roma weerklinken de echo’s van honderden jaren Europese muziekgeschiedenis, waarin rondreizende volkeren een belangrijke rol hebben gespeeld.

De bekendste song van The Blow Monkeys is ‘You Don’t Own Me’ van de Dirty Dancing soundtrack. Die ontbreekt op deze plaat die in hetzelfde jaar uitkwam, met enige voorsprong hun beste. Maar hun gesofisticeerde mix van pop en R&B werkt minstens even goed op ‘It Doesn’t Have to Be This Way’ en ‘Out with Her’ werkt minstens even goed. Deze blaasapen zijn volgens ons dan ook het best geplaatst om de kruideniersdochters te troosten die betreuren dat ABC uiteindelijk heeft afgezegd.

Eind jaren 80 gaven Belgische elektronica-acts internationaal mee de toon aan. The Neon Judgement, headliner op woensdag, was er daar zeker één van. Maar wij hebben vooral een zwak voor Front 242, vooral bekend van de eivolle videoclip die Anton Corbijn schoot voor ‘Headhunter’. De onbehouwen ritmes van hun analoge elektronica mokeren de sloganeske teksten, gescheurde gitaren en verwarrende samples samen tot een daverend geheel dat eigenaardige danspassen onvermijdelijk maakt.

De eerste twee platen van de Engelse band The House of Love hebben geen titel, dus voor alle duidelijkheid: dit is het album waarop Terry Bickers en Guy Chadwick je aankijken alsof ze het vervelend vinden dat je net hun plaat gekocht heb. Gitarist Bickers is al lang geleden vertrokken, maar zanger Chadwick heeft onlangs eindelijk een nieuwe band rond zich verzameld. Die zou zondag met prachtsongs als ‘Christine’ en ‘Salome’ voor een vroeg maar droevig hoogtepunt moeten zorgen.

Op ‘The Stars We Are’ ruilde Almond het cabaret resoluut voor het grote podium. De arrangementen zijn ambitieus en dramatisch, de accordeon maakt plaats voor strijkers, en de elektronische uptemporitmes van de synthpop doen opnieuw hun intrede. Dat leverde hem de grote hit ‘Tears Run Rings’ op, maar niet alles is even licht en opgewekt. ‘Your Kisses Burn’, een duet met de Duitse zangeres Nico, bekend van de Velvet Underground, doet onvermijdelijk aan cabaretkoningin Marlene Dietrich denken.

Een andere grote held van Almond is de Belg Jacques Brel, van wie hij samen met Scott Walker – in een heel ander register – één van de beste Engelstalige vertolkers is. Op deze plaat zingt hij alleen maar Jacques, waarvan hij in Oostende hopelijk minstens ‘If You Go Away (Ne Me Quitte Pas)’ en ‘The Bulls (Les Taureaux)’ zal bovenhalen. Sommige van de in 1989 ongetwijfeld eigentijdse synthpopklanken op dit album zijn niet zo heel mooi oud geworden, maar Almond’s eigen performance is tijdloos.

Ook deze Belgen braken potten in het buitenland, zij het bij een heel ander publiek dan de heer Brel. De grensverleggende mash-up van hiphop en house die ‘Pump up the Jam’ heette, haalde in de vroege nineties net niet de eerste plaats van de Amerikaanse Billboard-hitlijst, en ook de rest van het album mag er zijn. Zangeres Ya Kid K die de plaat inzong, moest nadien tijdelijk plaatsruimen voor een playbackend model. Wie er op zondag precies als ‘Snap! & Technotronic’ op het podium zullen staan, is ons momenteel volstrekt onduidelijk.

Op woensdag zoekt W-Fest onder de vlag van zusterfestival Sinner’s Day de wat donkerdere uithoeken van de ‘80s op. Wij zijn vooral benieuwd naar Young Gods, een hoogst originele rockband uit Zwitserland die op dit album uitsluitend in het Frans zong, en desondanks toch wereldwijd fans van experimentele muziek naar de keel greep. Het begint allemaal vrij stemmig, met de uiterst vlugge violen van ‘La Fille de la Mort’, maar die klinken, opgezweept door de stem van Franz Treichler, al snel behoorlijk onheilspellend.

De tweede naamloze plaat van The House of Love, die met de vlinder, werd bij elkaar geraapt uit de scherven die achterbleven na het conflict tussen Chadwick en Bickers, maar het werd alsnog een prachtplaat. De jachtige song ‘Shine On’, met de rinkelende gitaren en het oorwormrefrein, ken je vast van de radio. Maar ook de rest van het album is zeer de moeite, van de ode aan ‘The Beatles and the Stones’, die Chadwick zich als tiener minder alleen deden voelen, tot de onrustwekkende lovesong ‘I Don’t Know Why I Love You’.

Met T.V. Sky deden deze gestoorde jonge goden een poging om ook in Amerika door te breken. Treichler zingt hier plots in het Engels en de riffs zijn ‘larger than life’, al kan de band het ook niet laten om de archetypische Amerikaan glorieus in de zeik te zetten op ‘Gasoline Man’. Het mocht allemaal niet baten, want de doorbraak kwam er nooit – de competitie in de rockscene was groot in 1992. Dus werd het akelige kippenvelnummer ‘Skinflowers’ alleen in de hel een hit.

De meeste bands op het W-Festival hebben hun beste plaat al een tijdje achter de rug. Maar er staan gelukkig ook een handvol jongere artiesten, waarvan (Zoe) Zanias onze favoriet is. Haar onderkoelde elektropop – of moeten we ‘minimal wave’ zeggen? – past perfect op de donkere openingsdag van het festival. Let u daarbij ook een beetje op de lyrics, want die zijn hoogst origineel. Zanias studeerde antropologie en haalt voor haar teksten vaak inspiratie uit de wetenschap.