Iedereen kent het nummer Prayer in C van Lilly Wood and the Prick, geremixt door Robin Shulz, het op één na meest geshazamde nummer ter wereld. Ken je de geschiedenis van deze band, en hun relatie met hun publiek? Het Franse duo sprak met ons af op Musilac, aan de oevers van Lac du Bourget, een paar uur voordat ze voor de derde keer op een van de meest iconische festival van Frankrijk zouden spelen.
Jullie zijn terug op Musilac na de optredens in 2011 en 2016. Waar keken jullie het meeste naar uit na zes jaar afwezigheid?
Benjamin: Het is het festival waar dat het decor geweldig is. We zijn erg blij dat we terug zijn en er zijn veel artiesten. Het is een groot festival en het is ook goed om met een groot publiek te zijn en om het gevoel wat we toen hadden op het podium hadden te herontdekken. Wij herinneren ons een zeer verbroederende energie met het publiek dat geweldige herinneringen bij ons heeft achtergelaten.
Hoe probeer je zo’n hechte band met je publiek te creëren, om mensen niet onverschillig te laten en ze echt te raken?
Nili: Ik denk dat we al proberen om plezier te hebben. Als je plezier hebt op het podium, is dat besmettelijk. En hoe meer je loslaat en hoe meer je ervan geniet en hoe meer het publiek ook wil loslaten. Ik heb de indruk dat het podium kan fungeren als een spiegel.
Jullie zijn weer terug na een pauze. Wat heeft dit jullie gebracht?
Benjamin: Als een nieuwe kans om te leven eigenlijk. Soms is het belangrijk om er even tussenuit te zijn, om andere dingen te ervaren. We hadden tien jaar lang samen veel meegemaakt. Door pauze te nemen, vonden we inspiratie en de wil om dingen te doen.
Na een pauze, waarbij de COVID niet heeft geholpen, hebben jullie weer veel opgetreden. Hebben jullie hier weer snel aan kunnen wennen?
Nili: Ik zou zeggen dat we terug zijn bij iets wat normaal voor ons is. Sinds we kinderen waren, zijn we al onderweg. In feite is het gewoon dat je geen concerten doet en dat je dan niet in een ritme zit, dat was vreemd. En dan, plotseling, is het een beetje een automatisme dat heel gemakkelijk terugkomt, of het nu binnen de band is, onderweg of op het podium. Muzikaal gezien, is het iets dat je ofwel hebt of niet.
Bij de promotietour voor het album “Most Anything” zei je dat het in hget begin soms wat ingewikkeld was om de zalen te vullen, om publiek te vinden. Eind 2021 speelden jullie in het prestigieuze Olympia in Parijs. Is het door op de maan te mikken dat je de sterren bereikt?
Nili: Ik heb vaak de neiging om wat negatiever te zijn en om het glas als half leeg te zien. Ben herinnert me er vaak aan dat in een carrière van 20 jaar, je niet altijd een succes kan zijn. Ik denk dat dat waar is, want we spelen niet in lege zalen. In het begin, meteen, hadden we overal alleen maar volle poppodia. Maar na de Prayer in C remix hadden we ineens wereldwijde nummer één. Vroeger was ik ook sneller tevreden over het niveau waar we toen op zaten en dacht ik ook snller dat ik kon leven als een mislukking. Terwijl in feite toe ook alles al in orde was. Ben stelt me vaak gerust op dat punt dat ik niet te zwaar moet denken.
Benjamin: Het duurt even voor het publiek weet dat je terug bent. Het publiek is er, maar pas na enkele maanden van rondreizen.
Nili: We hebben altijd in Frankrijk gespeeld, in de Salles des Musiques Actuelles, en zo niet, dan zijn het de Zéniths, idem dito. Ik haat hallen zoals de Zénith, en ik denk niet dat we ze overal ter wereld kunnen vullen. Ik vind het heerlijk op festivals, er is dan ruimte en je zit dan niet opgesloten in een soort doos.
Er zijn veel Franse artiesten die ervoor kiezen om in het Engels te zingen, die ook zeggen dat het hen soms toelaat om een soort filter te hebben of om de woorden die ze willen zeggen gemakkelijker te zeggen wanneer ze nadenken. Is dit het geval voor jullie?
Nili: Schrijven in het Frans is veel technischer. Poëzie in het Frans is vol regels en het is geweldig. Ik heb het gevoel dat het in het Engels een beetje minder technisch is. Er is meer ruimte voor iets meer ontspanning. Ik lees graag in het Frans, maar ik voel me beter in het Engels. Ik heb een vader die geen Frans spreekt, dat scheelt ook.
Wat betreft de thema’s van het laatste album “Most Anything”, is er een samenhang in wat jullie wilden delen, vooral in termen van normen een waarden?
Nili: Vanaf het begin hebben we teksten geschreven die toegewijd zijn. Op onze eerste EP, hadden we het al over huiselijk geweld. Prayer in C, op het eerste album, ook al is het later geremixt, gaat over wat we onze planeet aandoen. Ik heb niet het gevoel dat we schrijven niet over de populaire onderwerpen maar juist over de struggles die er echt toe doen. We praten over deze thema’s en ik zeg vaak “oh,dit brak mijn hart (lacht)”.
