Legendarische rockband Blondie geeft dit jaar een tiental concerten, en het Engelse familiefestival Isle of Wight mocht zich tot één van de uitverkorenen rekenen. Als sub-headliner voor Robbie Williams op de zondag, zetten de Amerikanen met gemak de drukstbezochte show van het hele weekend op hun naam.
Echt verrassend is dat achteraf niet; Blondie bewijst zich hier als de ideale Isle of Wight-boeking die muziekliefhebbers van jong en oud met elkaar kan verenigen. Pinkpop mag zich in de handjes knijpen als ze de band voor 2024 weten te strikken.
Het Isle of Wight-publiek
“Wij komen dit weekend vooral voor Blondie. Zij weten pas echt wat rocken is. De kans is klein dat we vanavond na afloop nog voor Robbie Williams blijven,” is een fragment uit een gesprek wat we vlak voor het optreden van de band opvangen. Het gaat om een stel Engelse vijftigers die met hun hele gezin naar Isle of Wight Festival 2023 zijn gekomen.
Achteraf gezien illustreert dit goed wat deze show tot zo’n succes maakte. Blondie wordt bijna unaniem op handen gedragen door de mensen die de band kennen. Voor de rest van het publiek (in veel gevallen het jongere publiek) zijn er tegelijkertijd genoeg direct herkenbare meezingklassiekers waar ze alsnog hun ei op kwijt kunnen tijdens het concert. Het was eigenlijk slechts een kwestie van de bal inkoppen met behulp van genoeg van die klassiekers op de setlist, in combinatie met een flinke dosis enthousiasme. Of ze als eind-zeventigers alles nog zo strak konden spelen als vroeger, zou er dan stiekem al niet meer toe doen.
Een goed begin is het halve werk
En die bal wordt meteen ingekopt in de vorm van een hattrick. De show begint met drie van de meest uptempo liedjes in het reportoire: ‘One Way Or Another’, ‘Hanging On the Telephone’ en ‘Call Me’. Na die eerste plaat geeft frontvrouw Debbie Harry nog een aandoenlijke shoutout aan One Directioner Niall Horan, die voor Blondie op het hoofdpodium stond. “One way or another, that’s the way we like it,” bidt Harry hem toe. De boyband blies het nummer in 2013 met hun cover nieuw leven in, wat er ongetwijfeld aan bijdroeg dat alle +-30.000 mensen op het veld de tekst konden meebrullen; de jongste en de oudste bezoekers.
De stage presence van Blondie benadrukt het nog maar eens: deze band rockt nog net zo hard als veertig jaar geleden. Iedereen is volledig in het zwart uitgedost. Harry danst met een grijns en een heerlijke “fuck you”-vibe over het podium, in haar stevige plateaukisten, netpanty (met scheuren erin, natuurlijk), en een blikvanger van een futuristische cyborg-zonnebril.
Vouw die poncho’s maar weer op
Het ultieme geluksmoment komt al vroeg in de set. Na een grauwe grijze dag met veel flinke regenbuien, begint het zonnetje vlak voordat Blondie aantreedt eindelijk weer te schijnen in Newport. Een goed teken, maar: wanneer de zoveelste bui van de dag ophoudt, zie je men altijd wat twijfelachtig om zich heen kijken naar andere bezoekers: “Heeft het wel zin om m’n regenponcho uit te trekken?”. Maar als de zomerse klanken van ‘The Tide Is High’ uit de blazers en strijkers komen, smelt enige twijfel als sneeuw voor de zon. Poncho’s vliegen uit, armen zwieren de lucht in, en er wordt nog een verfrissend cidertje opengetrokken.
De setlist is nagenoeg perfect. De rockers hebben precies genoeg tijd om alle megahits uit de verschillende periodes van hun carrière in een uur speeltijd te proppen, zonder dat er moeizamere etappes zijn. ‘Denis’, ‘Atomic’, ‘Rapture’, ‘Dreaming’: ze komen allemaal aan bod.
Teruglopend uithoudingsvermogen
Een no-nonsense greatest hits setlist? Check. Aanstekelijk enthousiasme van Debbie en haar band? Check. Zon op je porem? Check. Eigenlijk kan het richting het eind van het uur al niet meer stuk voor Blondie. Maar dan lijken we de grenzen van Harry’s vocale capaciteiten te benaderen.
Wie in april de livestream van Blondies optreden op Coachella keek, hield z’n hart al even vast. Het was van begin tot eind eigenlijk niet best. Tot ieders blijdschap zit er vandaag al een stuk meer power in. Ook de hardere, hogere uithalen mijdt Harry niet. Ze kiest daarbij wel tactisch haar momenten om de zang aan het gewillige publiek over te laten, zoals het volledige refrein van ‘Maria’. Daarnaast kan ze handig op adem komen tijdens de verlengde gitaarsolo’s die bij veel van de liedjes zijn toegevoegd.
Missers worden snel vergeven
Wanneer de band ‘Doom or Destiny’ inzet, worden de scheurtjes echt moeilijk te ontkennen. Het ritme raakt er soms uit, Harry wordt iets lastiger te verstaan, en het klinkt soms eigenlijk hartstikke vals. Gelukkig kan ze dit deels verbloemen wanneer ze voor ‘Heart of Glass’ gekleed als een soort wandelende Salvador Dalí-discobal het podium op komt paraderen. Zuiver of vals, aan de zelfverzekerdheid waarmee Harry op de bühne staat valt niet te tornen.
Goed, maken de technische missers echt uit? Welnee. De hits, het charisma van Debbie en de uitmuntende sfeer spreken voor zich. Al helemáál op het nostalgische meezingwalhalla dat Isle of Wight heet, waar het publiek Debbie maar wat graag een handje helpt. Als een show van Blondie anno 2023 ergens goed werkt, dan is het wel hier.
Isle of Wight 2023
