Het spijt ons dit te moeten zeggen, want Guns N’ Roses-zanger Axl Rose leek donderdag echt zijn uiterste best te doen. Maar hij zong – helaas – ondermaats, waardoor de weide tijdens een veel te lange show langzaam leegdruppelde.
Uiteraard hadden er toen de klok halfnegen sloeg al heel wat bands het beste van zichzelf gegeven op de eerste volle dag van Graspop 2023. Maar het waren toch de Gregoriaanse gezangen die het concert van Ghost inleidden die de weidebevolking in een collectieve siddering deden beseffen: het zal hier gaan beginnen. Roesuitslapers openden hun kleverige oogjes, maakten zich los van de grasmat, sloegen het stof van hun kleren en besloten vandaag toch ook nog een concertje of twee mee te pikken.
Feesten als de geesten
Anno 2023 heeft een audiëntie met Paus Emeritus de – even tellen – vierde blijkbaar een begeesterend effect op de menigte. (Grappig dat het enige permante lid van de band op elk album van naam verandert alsof hij alweer vervangen is.) De archaïsche outfits en Joker-achtige zwartwitmakeup zitten zanger Tobias Forge als gegoten, en ze geven allure aan zijn al bij al nogal stijve performance. Zijn accent mag dan doen denken aan dat van Pelle Almqvist van The Hives, hij is lang niet zo’n volksmenner.
Dus hield de band er gisteren goed het tempo in, met een indrukwekkende hoeveelheid hits voor een toch relatief jonge band (die zoals inmiddels vrij algemeen geweten is vaak geschreven worden in samenwerking met producers uit de pop- en EDM-wereld.) Of we klaar waren om te feesten, vroeg de Paus meermaals, en toen er tijdens ‘Dance Macabre’ overal kleurige spots aanfloepten en confetti de lucht in ging waanden we ons echt even in een megadiscotheek in plaats van op een metalfestival.
Verder moesten we meermaals aan Alice Cooper denken, al behoedt Ghost er zich (voorlopig?) voor om met al te uit te kluiten gewassen podiumattributen en vergezochte sketches aan de slag te gaan (met uitzonderlijk van een stoffelijk overschot dat een hersendode saxofoonsolo kwam spelen). Wel viel het op hoe de anonieme, in steampunkachtige pakjes gehesen bandleden uiterst expressief en vaak in choreografie bewegen, en zo allerminst in de achtergrond verdwenen.
Een verwaaide indruk
Tijdens zaalshows speelt Ghost een set van bijna twee uur, op festivals nemen ze vrede met een ruim een halfuur minder. Dat bleek gisteren geen slecht idee – de meeste festivalgangers vinden dat ruim voldoende. Helaas koos headliner Guns N’ Roses, die meteen daarna het aangrenzende hoofdpodium bestormden, voor hun volledige set. Op zich is dat best genereus van de groep en toont het dat ze er zin in hadden, maar het draaide gisteren helaas niet al te best uit voor band en publiek.
Aanvankelijk dachten we dat het aan het geluid lag – het was niet de eerste keer vandaag dat het leek alsof een deel van het geluid van het hoofdpodium wegwaaide voor het onze oren bereikte. Scheelde er wat met het signaal van de microfoon van Axl Rose misschien? Die man stond daar toch duidelijk uit volle borst te zingen, maar het ene moment was hij nauwelijks hoorbaar, dan weer schalde hij boven alles uit. Al snel werd echter duidelijk dat het niet aan het geluid, maar aan de zanger zelf lag.
Zijn kenmerkende hoge kopstem – die hij niet altijd, maar wel vaak gebruikt – bleek behoorlijk aan kracht te hebben ingeboet. Wij hadden het gevoel dat hij de noten wel nog haalde, maar dat het hem erg veel moeite kostte. Door de horten en stoten die dat veroorzaakte moest de man of vrouw achter het mengpaneel vermoedelijk voortdurend bijregelen, waardoor het zangvolume telkens voor problemen zorgde.
Boogie me not
Eigenlijk echt sneu voor Rose, want hij deed duidelijk zijn uiterste best, maar het lijkt ons eigenlijk beter als hij voortaan zijn kopstem opspaart voor af en toe een hoge uithaal, en verder voor een lager register kiest. Dat deed hij bijvoorbeeld tijdens ‘Knockin’ on Heaven’s Door’ (een nummer dat zelfs Dylan kan zingen – sorry Bob) en misschien lukt het op die manier wel om nog enkele decennia mee te draaien.
(We hebben op dit festival al te veel struggelende oude headliners gezien om te veronderstellen dat Guns N’ Roses nu wel weldra zal worden uitgerangeerd.)
Wat ook zou helpen is om niet zo’n ellenlange sets te spelen. Een concert van drie uur als afsluiter van een festival is echt alleen voor de allergrootsten weggelegd, die hun publiek op sleeptouw nemen en het doen vergeten hoe laat het is. Maar nu stonden de mensen op een langzaam leegdruppelende weide er redelijk onbewogen bij, zelfs wanneer de band het op een swingen zette – metalheads don’t boogie, blijkbaar.
Ontspoorde trein
Muzikaal was er op het concert overigens weinig aan te merken. Stergitarist Slash was in vorm, maar beperkte zich zoals gewoonlijk tot zwijgen en spelen. Duff McKagan leverde vaak zeer gewaardeerde backing vocals en zong ook ‘T.V. Eye’ van The Stooges – een nummer dat hij als lid van de band van Iggy Pop al vaak gespeeld heeft, al zal hij er vanwege de Guns N’ Roses-tour op Rock Werchter niet bij zijn.
Dieptepunt waren de wel heel synthetische strijkers in het eerst deel van ‘November Rain’ – al krijgen we onvermijdelijk wel weer kippenvel van de gierende gitaarsolo en de gescandeerde ‘Don’t you think that you need somebody?’ in de laatste sectie – en het erg slordig gespeelde treinwrak ‘Locomotive’ uit Use Your Illusion II, waarvan de ronduit misogyne tekst om de één of andere reden op het scherm werd uitgespeld.
Met als gevolg dat toen de band ons na drie lange uren eindelijk in hun wervelende ‘Paradise City’ verwelkomde wij ondanks het groene gras en de mooie metalmeisjes toch vooral het volgende meezongen: ‘oh, won’t you please take me home?‘
Graspop Metal Meeting 2023
