Primavera Sound 2023 in Madrid was fijn op het terrein, tenminste eens je er eindelijk geraakt was – en tot je weer moest vertrekken. Want vooral het transport van en naar de stad liep in het honderd, met urenlange wachttijden tot gevolg.
We hadden het in onze preview al aangestipt: de locatie van Primavera Sound 2023 ‘Madrid’ lag bijna 40 kilometer buiten de stad, op een plek waar geen accommodatie is, geen openbaar vervoer, en weinig officiële parkeerplaatsen. Er was ook geen camping, en dus moesten de tienduizenden bezoekers die niet met de auto of de taxi kwamen – daartoe werd vrijdag overigens expliciet opgeroepen voor wie niet op voorhand een parkeerplaats gereserveerd had – elke dag allemaal de shuttlebus op, minstens vanaf de allerlaatse tramhalte, 7,5 km verderop in Arganda del Rey.
Omdat wij twee keer al in de namiddag vertrokken, verliep de heenreis relatief vlot, dat wil zeggen: na vanuit het centrum drie keer op een andere tram te zijn overgestapt, goed voor een reis van zo’n anderhalf uur, konden we na pakweg een kwartier de bus op. Wie pas ’s avonds arriveerde, hoorden we vanmorgen, moest daar en dan al vaak nog heel lang wachten om op het festivalterrein te geraken.
Op de terugweg hadden we vrijdag weer geluk, want we waren om 2:45 vertrokken, voor headliner Skrillex klaar was, en dus waren we met de shuttlebus en dan twee opeenvolgende nachtbussen door het centrum om 4:15 in het hostel. Gelúk noemen we dat, je leest het goed. Zaterdag waren we blijven hangen tot 5:30, want het was tenslotte de laatste dag, en toen bleek bij het buitenkomen dat er duizenden en duizenden mensen stonden te wachten, in opvallend keurige rijen die nochtans door niemand zichtbaar gecoördineerd werden. Dat ging duidelijk nog uren duren.
Google Maps bood niet meteen soelaas, want die wilde ons een grote autoweg opsturen waar het aanwezige veiligheidspersoneel ons niet heen wou laten sjokken – we waren er mogelijk ook in de zompige berm aan ons einde gekomen. Dus kozen we de andere kant, een verlaten grindweg langs de omheining rond de Ciudad del Rock. Daar zag de app uiteindelijk ook wel wat in – een ‘Camino de Primavera’ van anderhalf uur dwars door de maquis naar Arganda del Rey, waar de eerste tram al reed.
Al bij al was dat best een prettige wandeling bij zonsopgang, al is het vast nog veel prettiger als je geen 12 uur festival in de benen hebt. Het bleek ook niet geheel zonder risico: helaas werden we aan de rand van Arganda del Rey ei zo na belaagd door een groepje beschonken lokale tieners die rond een auto waren samengetroept waaruit op maximaal volume muziek klonk. Het ging al snel van ‘kom eens hier, loco‘ naar ‘stuk stront’, mogelijk vanwege hun waardering voor het diverse publiek van Primavera Sound – wie zal het zeggen. Dat had eigenlijk best beroerd kunnen aflopen.
Het spreekt voor zich dat een nochtans heel fijn festival dat uiteindelijk zo uitdraait het ondanks alle andere inspanningen behoorlijk verknoeit voor zijn bezoekers – de mensen die wél op de bus hadden gewacht waren niet veel blijer, dat kunnen we je verzekeren. Bovendien was dit niet het enige logistieke probleem – er was slecht internetbereik daar waar iedereen in de app zijn digitale ticket moest tonen, er stonden rond elf uur ’s avonds enorme wachtrijen aan de eetstandjes, en er was na middernacht in minstens één toiletblok geen velletje toiletpapier meer te krijgen.
Dat ondanks het feit dat het festival al met een dag was ingekort. Woensdagavond kregen we namelijk te horen dat vanwege het aangekondigde onweer de woensdag en donderdag niet zouden doorgaan. Er werd gevreesd voor wateroverlast, en het terrein stond al deels onder water, vernamen we, door de lange droogte gevolgd door hevige regenval die de streek dit jaar geteisterd had. Daar wilden we nog begrip voor opbrengen – geen enkele rechtgeaarde festivalorganisatie neemt licht zo’n beslissing, al zal het feit dat er voor donderdag blijkbaar erg weinig dagtickets verkocht waren de drempel vermoedelijk wel enigszins verlaagd hebben.
Op zich is die Ciudad del Rock best een leuke festivallocatie, meer vergelijkbaar met die van festivals in Nederland en België – vooral de huidige setting van Dour, met heel veel podia rond een soort ovaal terrein. Daardoor moest je minder wandelen dan in Barcelona, maar de concerten stoorden elkaar wel vaker. Ook het publiek leek wat meer op dat van de festivals in de Lage Landen, met meer oudere en jongere bezoekers die iets minder hip en divers voor de dag kwamen dan het publiek in Barcelona – en wat luidruchtiger en minder aandachtig waren tijdens de concerten.
Want ja, muziek was er ook, met een identieke line-up als die van Barcelona, en die mocht er alweer best zijn, met veel artiesten die in de loop van de week helemaal in de Primavera-mood geraakt waren en niets dan lof hadden voor de sfeer. We zagen een mooie set van James Ellis Ford, lid van Simian Mobile Disco en The Last Shadow Puppets en producer van onder meer de nieuwe platen van Depeche Mode en Blur. We hoorden hoe The Mars Volta steeds meer latin gaat klinken. We kregen voor de tweede keer deze week kippenvel bij de verbluffend eclectische set van Jockstrap. We vielen alweer als een blok voor Rosalía. En we dansten een gat in het valse gras op de deep house van The Soft Pink Truth en een uitgelaten dj-set van Jayda G.
Allemaal echt heel mooi, lieve mensen van Primavera, maar kunnen jullie alsjeblieft volgende keer zorgen dat we ons na afloop niet nog urenlang moeten voelen alsof we in Hotel California verzeild zijn (‘you can check out anytime you like, but you can never leave’)? Wij hadden echt kunnen voorspellen dat het zo zou aflopen met de shuttlebussen – meer nog, wij hadden het voorspeld. Als dit het beste is wat Madrid en omgeving qua infrastructuur te bieden heeft, doe dan volgend jaar alsjeblieft maar gewoon weer twee weekends Barcelona – dan zijn wij er met veel plezier opnieuw bij.
Primavera Sound 2023
