Het Britse emo-dance fenomeen Fred Again.. strijkt op de vrijdagavond van Down The Rabbit Hole 2023 voor zijn eerste headlineset in Nederland. Na een ietwat stroperige start met vooral songs in mineur, eindigt de eerste festivalavond in Beuningen met een dikke vette positieve noot.
Alles wat de Britse producer sinds het verschijnen van corona-monsterhit ‘Marea (We’ve Lost Dancing)’ aanraakt, lijkt in goud te veranderen. Op Lowlands 2022 barstte de Heineken uit zijn voegen, in november schudde de AFAS Live nog op zijn grondvesten en krap 8 maanden later verkoopt Fred Gibson twee Ziggo Dome-shows binnen enkele minuten uit. Deze headlineshow op Down The Rabbit Hole 2023 lijkt dus een inkopper te worden.
Spontaniteit
Gibson heeft ondanks al het succes zijn spontaniteit behouden. Althans, dat is het sfeertje dat hij in de afgelopen jaren vakkundig rond zijn imago heeft opgebouwd. Spontane afterparty’s, last-minute feesten in London en zelfs een geïmproviseerde headlineshow op Coachella laten zien dat Fred Again.. niet houdt van de gebaande paden.
Ook op Down The Rabbit Hole komt dat eigenzinnige, knuffelbare imago duidelijk naar voren. Hij komt met een selfiecam op zich gericht in een baggy joggingbroek het podium op, heeft wat amicale onderonsjes met Tony (de enige ondersteunende muzikant op het podium), danst zichzelf buiten adem en bezaait het publiek onder de ‘i love you’s’ en de ’thank you’s’. Fred is geen diva, geen flamboyante showbizzpersonality, maar juist de boy next door die hier op de Hotot de harten van zijn toeschouwers probeert te veroveren.
Slowstarter
Die aaibaarheid komt Fred wel goed uit, want zijn set op de vrijdag van Down The Rabbit Hole begint wat mellow. ‘Kyle (Lost and Found)’ en ‘Bleu (Better with time)’ creëren een dromerige sfeer, maar missen wat ‘oempf’. Gelukkig is al snel daar ‘Jungle’: de eerste echte doordanser. De stekende stroboscopen en de aanzwellende muziek voelen alsof je in een achtbaankarretje zit dat bijna de top van de helling heeft bereikt. En dan de drop. Zoef! De bas klapt erin, het publiek juicht, kriebels in de buik.
Het vervolg is wat wisselvallig. Dat ligt niet zozeer aan Fred’s muzikale kwaliteiten – zijn pianospel, zang en percussiewerk op de samplepad zijn immers erg indrukwekkend en nog altijd vernieuwend. Nee, de vaart wordt een beetje uit de show gehaald door de vele pauzes en intermezzo’s die Gibson gebruikt om zijn toeschouwers te bedanken of zelf even op adem te komen. Terwijl het publiek vooral lijkt te zijn gekomen om te dansen, wisselt Fred Again.. vaak tussen verschillende tempo’s en stijlen, waardoor de vlam nooit écht in de pan slaat.
Scoren in blessuretijd
Tot in het laatste blokje. ‘Marea (We’ve Lost Dancing)’ is een plaat die bij uitstek geschikt is om op te vlinderen: er worden wilde handbewegingen gemaakt, alsof men zich een weg baant door dichte mist. Het aanstekelijke deuntje wordt volop meegeneuried. Er wordt langzaam gesmeed aan een collectieve beweging, een verbroederend einde.
En dan, bij de allerlaatste drop van ‘Delilah (Pull Me Out Of This)’ gebeurt het. De kurk knalt toch nog van de champagnefles. Alle handjes op de Hotot aaien het hemeldek, alle keeltjes zingen in koor de hook, en alle beentjes veren ritmisch op en neer. Het allerlaatste wapenfeit op de setlist, ‘Billie (Loving Arms)’, wordt vervolgens omgedoopt tot nationaal knuffelmomentje wanneer het DTRH-publiek massaal het devies van Fred Again.. opvolgt. My baby, then you put your loving arms around me.
Bij het uitdoven van de lichten en na het laatste bedankje voor de fans, huppelen duizenden rabbits tevreden de nacht in. Down The Rabbit Hole 2023 leek een inkopper te worden voor Fred Again… En hij scoort, maar in blessuretijd. Binnenkantje paal.
Down The Rabbit Hole 2023
