Het ruilspel: grote kans dat je het vroeger wel eens hebt gespeeld. Op de basisschool, tijdens een kamp of simpelweg omdat je moeder klaar met je was. Beginnen met een paperclip of ander klein object, in de en hoop dat je eindigt met een ander, groter en beter item. Het moedigt aan om in gesprek te gaan met onbekende mensen en levert vaak een leuk verhaal op. Iets wat precies past bij een festival als Wildeburg, was dan ook mijn gedachte. Daarom leek het mij een goed idee om het spel in de praktijk te brengen op Wildeburg 2023, bij uitstek hét ronddwaal festival. En zo kwam ik niet alleen thuis met een bijzonder voorwerp – het leverde me ook een rugzak vol gekke gesprekken, vreemde taferelen en waarnemingen op. Dit is hoe het eraan toe ging.
Ooit slaagde een Canadees erin om een paperclip te ruilen voor een huis. Het kostte hem veertien ruilbeurten en een jaar van zijn leven, maar dan heb je ook wat. Gezien de verhitte woningmarkt is een huis zeer welkom – kan de zoektocht naar een rijke vriend ook worden gestaakt – maar zoiets valt natuurlijk niet te evenaren. Toch stopte ik donderdag vol goede moed de pen in mijn backpack voor Wildeburg 2023: ik zou vast thuiskomen met iets moois.
Beter een goede buur dan een verre vriend
Eenmaal aangekomen op de camping is mijn eerste slachtoffer bekend: onze buurman. Het duurt even voordat het kwartje bij hem valt. Maar uiteindelijk weet ik hem zover te krijgen dat hij zijn waxinelichtjes op batterij ruilt voor mijn pen. Prima geslaagde eerste ruilsessie, dacht ik zo. Wildeburg 2023 is zijn tweede keer op het festival en samen met een aantal vrienden is hij vanuit Harderwijk afgereisd naar de Noordoostpolder. Verder draaien ze zo ongeveer het hele weekend een zeer irritant nummer van DJ Visage, de ‘Schumacher Song’. Maar na een keer of zes blijkt het toch wel een leuk nummer te zijn. Het wordt uiteindelijk ook ons anthem van het weekend.
Bellenblaas staat niet gelijk aan Jägermeister
Mijn tweede ruilsessie op Wildeburg 2023 is goed voor potje bellenblaas. Ik loop ergens in de middag een groepje uit Utrecht tegen het lijf die het jeugdsentiment toevallig bij zich dragen. Ze hebben weinig licht bij de tent, dus kunnen de lichtjes goed gebruiken. Daarna vervolg ik mijn weg naar camping één waar ik in een soort worstelgevecht beland. Althans, daar leek het in de eerste instantie op. Een promoteam van Jägermeister blijkt rond te lopen met een grote koelbox op wieltjes. Hierin bewaren ze de uitgebalanceerde kruidenbitter in ijsblokken. Wie in staat is de fles van het ijsblok te ontdoen, mag zich de trotse eigenaar ervan noemen.
Mensen rollen als gekken over de grond en zelfs hamers komen eraan te pas. Vol trots staat er even later een groepje meiden met een volledig intacte fles in hun handen. Ik doe nog een lullige poging deze om te ruilen voor mijn bellenblaas, maar die vlieger gaat helaas niet op. Uiteraard volledig terecht. Daarna is het tijd om het terrein op te gaan. Er is zoveel te doen en te zien op Wildeburg 2023, dat ik mijn experiment de rest van de dag volledig links laat liggen.
K(r)amperen kun je leren
Uiteindelijk kom ik zaterdagmiddag terecht op een groot en volledig gedecoreerd tentenkamp van een groep van zo’n veertien personen. Deels vrienden, deels bij elkaar geraapt zooitje. De meerderheid komt uit Amsterdam en er zitten nog een paar Groningers tussen. Hier weet ik mijn bellenblaas te ruilen voor een lichtjes projector. ‘Het heeft ook verschillende standen!’ roept het meisje enthousiast waarvan ik het apparaat aangereikt krijg. Het schijnt haar allereerste keer kamperen te zijn – ik hoop na dit weekend ook niet meteen haar laatste.
Hierna staak ik het ruilen weer even voor een tijdje. Het is warm, het slaaptekort begint zijn tol te eisen en ik ben het een beetje beu om mijn laatst geruilde voorwerp de hele tijd mee te zeulen. Rond een uur of elf ’s avonds besluit ik om de draad weer op te pakken, maar rond dit tijdstip blijkt ruilen een onmogelijke zaak. Er zit bijna niemand meer bij de tent, wat het ruilen nogal bemoeilijkt. Ik besluit naar de stages te gaan, maar onderweg kom ik voor mijn gevoel eerst een uur vast te zitten in het bamboebos. Eenmaal aangekomen bij het Strand blijkt het uiteindelijk veel te druk om überhaupt vrij bewegelijk te kunnen dansen, laat staan het doen van een geslaagde ruilsessie. En ook bij de Duinpan wordt het er niet veel beter op. Ik besluit het voor nu dan ook op te geven.
Van niet ruilen komt ook huilen
Uiteindelijk is het zondagochtend, rond een uur of half zeven, als ik een jongen met een grote, ijzeren ventilator door het zand zie banjeren op de Helling. Wat beduusd kijk ik het tafereel nog eens na, maar voor mijn onbekende buurman lijkt het de normaalste zaak van de wereld te zijn. ‘Jammer dat de stekker niet in het stopcontact zit, ik kan wel wat verkoeling gebruiken’, zegt hij zonder blikken of blozen. Ik knik maar vriendelijk en bedenk me dat dit een gemiste kans is geweest voor mijn ruilspel. Ik had de ventilatordrager vast blij gemaakt met mijn lichtjes projector.
Ik twijfel vervolgens of ik nog wat laatste dans- en ruilpasjes wil maken. Inmiddels heb ik de zon namelijk alweer zien opkomen. Maar als ik even later langs de camping toch naar een andere stage wil lopen, zie ik daar ineens sinterklaas inclusief (nep) paard pepernoten rondstrooien. Deze waanzin wordt me uiteindelijk te veel en ik besluit dat dit mijn cue is om naar bed te gaan. Vrijdagnacht deed ik er drie kwartier over om mijn tent terug te vinden, maar gelukkig hoef ik dit keer niet opgehaald te worden uit de ballenbak. Binnen een kwartier ben ik weer op de camping.
Inkakken is inpakken
Op de zondagmiddag staat er eigenlijk nog een laatste ruilsessie op de planning, maar helaas moet deze vroegtijdig worden afgebroken. Vanwege de slechte weersvoorspellingen besluit de organisatie namelijk rond een uur of één de stekker uit Wildeburg 2023 te trekken. Rustig inpakken en veilig wegwezen luidt de boodschap.
Wanneer we nog een laatste rondje doen over het terrein, merken we dat sommige doorhalers de memo maar half begrepen hebben, of zelfs helemaal niet mee hebben gekregen. Iemand heeft zijn koffer bijvoorbeeld meegesleept naar de nog steeds bomvolle ochtendgloren stage. ‘Wat? Gaat vandaag niet door? Maar ik kan nog helemaal niet rijden!’ is dan ook een quote die als een soort canon over het terrein schalt. Ook de net aangekomen Wildeburgers met een dagticket komen van een koude kermis thuis. Het terrein voor deze dagjes mensen was namelijk om tien uur ’s ochtends gewoon geopend. Achteraf schijnt dat een grote groep zijn roes heeft kunnen uitzitten in de Kas, een van de weinige overdekte stages.
Licht in de duisternis
Inmiddels is ons tentenkamp volledig opgedoekt en strompelen we oververhit, maar tevreden en met de meest wilde verhalen terug naar de auto. Over wat de laatste dag mij nog zou hebben opgeleverd qua ruilen, valt alleen nog maar te twisten. Toch ben ik niet geheel ontevreden met de projector als buit en kijk ik terug op een geslaagd ruilexperiment. Zoals voorspelt kan ik er niet in wonen, maar het is wel een mooi aandenken aan een (te kort) weekend vol verwarring, avontuur en waan- en krankzinnigheid. Want de lamp zal mij met elke straal die hij werpt weer terugbrengen naar het prachtige lichtjesbos, de betoverende stages bij nacht of de lichtshow op de duin bij het water op Wildeburg 2023.
Benieuwd naar de stages van Wildeburg? Check het hier!
Wildeburg 2024
