De 42e editie van Bospop in Weert begon op vrijdag met een modderbad, maar eindige onder een strakblauwe hemel. De aanwezige bezoekers genoten op zaterdag en zondag zichtbaar van de vertrouwde, ongecompliceerde Bospopse gezelligheid. Maar misschien wel het meest opvallende aan deze editie: er waren helemaal niet zoveel aanwezigen. Waarom besloten zoveel van die doorgaans trouwe Bospop-fans om thuis te blijven?
Laten we vooropstellen: Bospop heeft de wind niet bepaald mee. In de afgelopen vijf jaar alleen al zegden meerdere headliners na hun aankondiging nog af. Zo kwamen Snow Patrol en Sting in 2019 door ziekte niet opdagen en liet Lionel Richie in 2022 verstek door naweeën van de coronapandemie. Afgelopen jaar werd nog een volledige festivaldag gecanceld vanwege noodweer. Vervolgens liepen de spanningen in het bestuur vervolgens hoog op. En warempel, ook dit jaar valt de vrijdag van het festival letterlijk en figuurlijk in het water. Het gevolg: gesloten parkeerplaatsen, vastgereden auto’s en een gedeeltelijk onbegaanbaar festivalterrein.
Het zijn stuk voor stuk pittige uitdagingen voor een festivalorganisatie, maar daar komt na afgelopen weekend nog een kopzorg van formaat bij: het is op Bospop 2024 gewoonweg niet zo druk.
Geen van de drie festivaldagen is uitverkocht en bij veel optredens op de Tent Stage kun je jezelf halverwege de show zelfs nog makkelijk tot aan de voorste rij wurmen. Natuurlijk, het hondenweer van vrijdag liet de dagkassa niet bepaald rinkelen, maar het lijkt toch onwaarschijnlijk dat de doorgaans trouwe Bospop-bezoeker de voorverkoop heeft gemeden uit angst voor een regenbui. Wat speelt er dan wel? En wat kan Bospop doen om het tij te keren?
Alleen goede muziek biedt niet langer garanties
De kracht van Bospop zit ‘m in de eenvoud, maar het zou kortzichtig zijn om het festival te verwijten dat het saai is, of vies is van verandering. In 2016 werd de slogan aangepast van ‘het gezelligste classic rock festival’ naar ‘het gezelligste pop rock festival’, in een poging een breder publiek aan te spreken. Dat leek in eerste instantie zijn vruchten af te werpen: in 2019 werd er nog een volwaardige derde festivaldag toegevoegd en in 2023 volgde een derde podium. Ook wordt er sinds enkele jaren geflirt met een randprogramma in de vorm van een silent disco, stand-up comedy-acts en een festivalmarkt, waarmee Bospop op papier een nog completere festivalervaring biedt.
Maar de praktijk leert dat in 2024 de rek eruit is. Er lijkt zich in Weert een parallel af te tekenen met één van die andere Limburgse festivalparels: Pinkpop. In Landgraaf is namelijk eenzelfde trend zichtbaar: ‘gewoon goede muziek’ staat tegenwoordig al lang niet meer garant voor een uitverkocht huis. Verbreding staat niet altijd gelijk aan verbetering of vooruitgang voor een festival, zo blijkt.
Vlees noch vis
Want was die muziek op Bospop 2024 dan eigenlijk wel zo goed? Nou, nee. Vooral de zaterdag weet met James Blunt, Racoon en Zucchero als spaarzame smaakmakers simpelweg te weinig mensen ervan te overtuigen een kaartje te kopen. En met veel acts van eigen bodem (Di-rect, Son Mieux en DeWolff) op de zondag kiest Bospop eerder voor zekerheid dan voor onderscheidendheid.
Als we dit weekend de vele T-shirts met diverse Bospop line-ups van de afgelopen decennia aandachtig bekijken, is het lastig te ontkennen dat we er in 2024 enigszins bekaaid vanaf komen in vergelijking met voorgaande edities. Waar een tijdje terug internationale acts als Supertramp’s Roger Hodgson, Level 42 en The analogues de Tent Stage afsloten, voelt Limbopop-act Lex Uiting uit Venlo op de late zaterdagavond toch echt als een zwaktebod. En waar De Dijk in 2022 nog voor een uitpuilende tent afscheid nam, geeft de jonge Amerikaan Christone “Kingfish” Ingram in hetzelfde slot een werkelijk verpletterende gitaarshow weg, maar helaas slechts voor een handjevol mensen.
Het is een hardnekkige festivalparadox: een programmering die op papier vooral een groot en breed publiek aan moet spreken, spreekt in werkelijkheid soms niemand aan. Het wordt dan vlees noch vis en daarmee slaat de twijfel toe, zelfs bij de meest trouwe Bospop-fan.
Koester de sfeer…
Het is juist die combinatie van de zo geliefde golden oldies en de ongecompliceerde gezelligheid die Bospop haar charme geeft. Die combi blijkt ook uitstekend te werken voor de mensen die er dit weekend wél zijn, zelfs al staan ze tot aan hun enkels in de blubber.
Bospop is een festival waar je een praatje maakt met de persoon die je pilsje tapt, waar je zomaar eens na 20 jaar een oud-klasgenoot tegen het lijf zou kunnen lopen, waar je op je dooie gemak neerstrijkt op een kleedje in de zon en waar je herinneringen aan de sterren van vroeger ophaalt met die andere muziekliefhebber naast je. Dat is iets om te koesteren, want het maakt Bospop uniek.
… beken kleur …
Maar door verbreding vervaagt die identiteit, terwijl het in een versplinterd festivallandschap doorgaans juist aantrekkelijker is om duidelijk kleur te bekennen. Kijk maar naar North Sea Jazz, dat dit jaar in hetzelfde weekend met een ultraniche line-up en geen enkel randprogramma toch drie dagen op een (vrijwel) uitverkocht Ahoy mocht rekenen.
In een poging het tij van de dreigende leegloop te keren, heeft ook Pinkpop dit jaar voor het eerst een duidelijke kant gekozen: die van de jongere festivalbezoeker. Concreet betekent dat: meer frisse popacts op het affiche (ten koste van de klassieke rock- en metalacts), meer aandacht voor het randprogramma en een hippere stijl op de online kanalen. Hoewel het meerdere jaren in beslag zal nemen voordat die metamorfose volledig tot bloei komt, getuigt de ingezette koers wel van een zekere toekomstvisie: Pinkpop moet de kweekvijver worden van de volgende generatie muziekliefhebbers, ook al betekent dat dat er daardoor mensen zullen afhaken.
Als die trend doorzet, ontstaat er voor Bospop juist een interessant gat in markt om de meer klassieke acts over te nemen die Pinkpop laat liggen. Het resultaat: twee meer verfijnde festivals met een duidelijke identiteit, die beide een vruchtbare niche bedienen.
… en omarm de nostalgie
Bospop lijkt het met de line-up van dit jaar daarentegen nog niet helemaal aan te durven om volop in de niche te duiken die hen tot nu toe juist het succes bracht: die van de ouwe rocker. Waar Pinkpop een beweging maakt weg van haar oorsprong, zou Bospop dus juist eerder een stapje terug kunnen zetten naar haar nostalgische roots. De grote iconen van vroeger op het podium, die de doorleefde muzikale ziel van het publiek aanspreken.
Het nostalgische verhaal past verdomde goed bij een lokale en oudere doelgroep die gemiddeld ook nog eens wat meer te besteden heeft, maar dat geld wel wil uitgeven aan een line-up die vertrouwd voelt. Het is immers tekenend dat één dag na het optreden van CCR-frontman John Fogerty het gros van het publiek een optreden van CCR tribute band The Fortunate Sons verkiest boven het aanstormende Vlaamse hitkanon Metejoor. Herkenbaarheid gaat in deze doelgroep duidelijk boven vernieuwing.
Loopt het festival dan niet het risico dat het publiek vergrijst en daarmee uiteindelijk kleiner en kleiner wordt? Nee: op elke editie van Bospop wordt – als je goed om je heen kijkt – opnieuw duidelijk dat die doorleefde muzikale ziel net zo goed in het lichaam van een 18-jarige als van een 50+’er kan zitten. Daarnaast worden de dertigers en veertigers van vandaag, die zijn opgegroeid met de festivalcultuur natuurlijk ook een dagje ouder. En die zijn echt niet allemaal van plan om hun avonden voorts bij de lokale bingoclub te slijten.
Bospop was én is een viering van het muzikale verleden en dat zou het festival zelf gerust wat meer mogen omarmen in de strijd om die ouwe rocker.
Bospop 2024
