Het Festival CV van Bazzooka’s: “Van alleen maar shows op mainstage word je een beetje raar”

Bas: “We hadden het probleem dat we nooit werden geboekt voor Eurosonic/Noorderslag. Toen hebben we op een gegeven moment deze bus gekocht en op de grote markt neergezet, daar komt dit hele gebeuren vandaan. Dat hielp, want we werden eigenlijk meteen daarna geboekt op de Reeperbahn, een soortgelijk evenement in Duitsland, en vanaf toen ging het hard. Zo vond ik laatst nog een kaartje terug van een gast van Glastonbury. Ik had me daar toen helemaal niet in verdiept dus niks mee gedaan. Daar baal ik nu best wel van, haha. Maar vanaf toen kregen we echt veel shows in het buitenland.”

Marcel: “Het was geen protestactie tegen de organisatie van ESNS, hoor. We zien het meer als aanvulling.” Bas: “We hebben het later ook teruggekoppeld aan de organisatie en laten zien hoe belangrijk het is voor een band om daar te staan. Want als je daar staat dan ontsluit het buitenland zich voor je. Daarom is ook heel lastig voor Joey (Ruchtie, red.) en Robert (Meijerink, red.) om te kiezen wie daar kunnen staan.” Marcel: “Die belangen zijn ook gewoon heel groot. Ik vind het dan ook zo jammer dat je vaak van die bands hebt die er dan vervolgens niks mee doen. Voor hen is ESNS zelf het doel, maar nee, het gaat veel verder dan dat.” Bas: “Dan begint het eigenlijk pas.”

Bas: “Werken in de muziek is gewoon keihard bikkelen. We hebben nu een grote poule met muzikanten die er allemaal voor willen gaan, maar als je dat niet hebt dan ga je het echt niet redden. Onze vaste gitarist heeft net kinderen dus kan voor iets als Pohoda niet van huis weg. Dus hebben we een vervanger voor hem die speelt bij shows in het buitenland. Wij hebben het dan ook extra druk met de bussessies. En dan hebben we dit jaar ook nog een show op het hoofdpodium. Het is dan keihard werken om op tijd van dat podium weer hier te komen om bij de bus die laatste show weer te knallen.”

Bas: “Vanmiddag was ik aan het einde van de show op mainstage de jongens dan ook een beetje aan het pushen om snel af te ronden. Marcel en ik organiseren wel eens wat voor Pinguinradio en je weet hoe vervelend het is als een band uitloopt. Je bent dan eigenlijk de band na je aan het naaien, en we waren precies om tien voor klaar he! Om een uur daarna weer een show in de bus te geven is heftig, maar je krijgt er zo veel voor terug.”

Alleen shows in de bus of alleen maar mainstage?

Bas: “We vinden het echt heel leuk om die variatie te hebben. Van alleen maar shows op mainstage spelen wordt je een beetje raar. Dat moet je niet willen. Je moet het echt voelen. Zo’n artiest die een hitje heeft en hier dan heen komt zonder iets te voelen is niks voor ons.” Marcel: “Spelen in de bus is zo’n totaal andere belevenis. Het is veel intenser. Ik heb hier allemaal mensen over m’n drumstel hangen. Het komt heel erg dichtbij. We zouden niet kunnen kiezen. Ik zou dit m’n hele leven kunnen doen, en mainstage ook, maar de juiste combi maakt het perfect. Je hebt het contact met de mensen in de bus maar bouwt ook op naar zo’n mainstageshow.”

Alleen spelen in het buitenland of alle grote festivals in Nederland?

Bas: “Nouja we doen allebei. We spelen ook shows in Nederland maar dus ook hier en bijvoorbeeld in Australië.” Marcel: “Dan blijft de bus thuis trouwens haha.” Bas: “Maar beide is even leuk, het is alleen wel anders. Op Zwarte Cross gaat het veel mensen bijvoorbeeld om het zuipen en door de modder rollen terwijl mensen hier op Pohoda echt voor de muziek komen. Wel zonde want Zwarte Cross heeft echt fantastische muziek elk jaar. Een van de beste line-ups van Nederland naar mijn idee. Als je dan net uit Slowakije komt is het een soort cultuurshock. Kijk maar naar hoe schoon het op dit terrein is en vergelijk dat met Nederland. Er is geen festival dat zo schoon is.”

Bas: “De bus gaat niet altijd mee. Dat ligt er aan hoe festivals ons boeken, maar we proberen het vaak wel. In of op de bus spelen is altijd zo mooi. De sfeer is dan ook altijd goed, weet je wel? We hebben maar één keer, in Duitsland geloof ik, een akkefietje gehad met iemand die handtastelijk werd. Toen hebben we de show stil moeten leggen en die man er uit gezet. Maar verder is het altijd goed. Iedereen staat hier dan lekker te dansen en te springen.” Marcel: “Maar ook als we niet spelen of onderweg zijn. We reizen niet altijd met de hele band mee, Pohoda is bijvoorbeeld vier dagen reizen, dat kan voor de meeste van ons niet meer uit. Maar als we er samen mee reizen is het een soort huiskamer. De een is aan het schrijven, de anderen pokeren en weer iemand ligt te tukken. En Bas rijdt haha.”

Bas: “En het is super handig als je in het buitenland bent en hij stuk gaat. Zo brak er laatst een onderdeel af, en die Tjechen fietsen hem zo in elkaar. En de bus heeft door de jaren heen de mafste dingen gezien. Sommige mensen gaan echt helemaal los hier en dan doen ze soms rare dingen. Zo stond er net een man de hele show intens naar Marcel te staren terwijl hij met z’n vuist stond te zwaaien. Dat soort vage figuren weet je wel.” Marcel: “Dat werd wel wat ongemakkelijk!” Bas: “Ik denk dat m’n kinderen daarnaast ook dankbaar moeten zijn dat deze bus er is geweest haha.”

Marcel: “De eerste keer dat we op Pohoda speelden kwam omdat Michel (Kaščák, red.) ons op de Reeperbahn had gezien. We begonnen toen al best goed op de Orange Stage, en elk jaar is het eigenlijk wat groter geworden. Vorig jaar afsluiter in de tent en dan dit jaar een show op mainstage. Het moet ieder jaar natuurlijk wel het vorige toppen.” Bas: “Maar we vragen eigenlijk niet wat ze met ons willen, we vertrouwen gewoon dat Michel ons een spot geeft die bij ons past. Dus Marcel kreeg opeens een mailtje dat we mainstage stonden. Dat is echt te gek. We waren toen wel gespannen, ook al deden we vorig jaar na Chemical Brothers ook de afsluiter tegenover de mainstage met de bus, maar Michel zei ‘don’t worry, it will be alright’, en het KWAM goed. Net als vandaag.”

Bas: “Bij Pohoda hebben ze wel meer bands waarmee ze opbouwen, steeds een stapje meer. Maar de programmering hier is sowieso al heel bijzonder vind ik. Ze hebben hier heel veel Slowaakse muziek die wij niet meteen begrijpen maar waar het publiek met tranen in de ogen staat. Marcel: “Zo hadden ze dit jaar ook een orkest met allemaal Afghaanse meisjes. Hij vertelde dat het twee maanden kostte om ze hier heen te halen, maar daar schrikken ze niet voor terug. Dat maakt het erg bijzonder.” Bas: “Het is niet per se ons favoriete festival, maar het is wel het festival die ons de kans heeft gegeven om te groeien. We hebben heel erg veel te danken aan dit festival.”

Bas: “We maken Nederlandstalige muziek en veel mensen denken daardoor dat we voornamelijk in Nederland en België spelen. Maar dat is niet wat we willen. Wat ons betreft is de boodschap in onze muziek zo universeel dat die door iedereen begrepen kan worden, ook als ze de taal niet begrijpen. En blijkbaar is dat ook zo, want we spelen toch heel wat shows in het buitenland en het staat dan ook helemaal vol. Die boodschap slaat dus wel aan.”

Bas: “Onze boodschap zit hem voornamelijk in wat er gebeurt tijdens onze shows. We schrijven de nummers niet met een bepaalde ideologie, maar als je ziet dat hier in de bus iedereen staat te springen – man, vrouw, van kleine kinderen tot punkers – en de sfeer is goed zou ik zeggen dat dat voornamelijk onze boodschap is. Dat je met elkaar feest kan vieren ongeacht wie je bent.”