Verslag: Zitten deed zeer tijdens Rewire

Loraine James (© Parcifal Werkman)

Terwijl er zaterdag in tien steden gedemonstreerd werd onder het motto ‘Unmute Us’, drukte het Rewire-festival in Den Haag ondanks alle restricties gewoon zelf de knop in. Het verrassend internationale programma bleek live nog beter dan verwacht, zo goed dat de strikt opgevolgde zitplicht veel bezoekers met het rusteloze-benensyndroom opzadelde.

© Parcifal Werkman

Opener in de grote zaal van Het Paard was Desire Marea, die verraste door de gelaagde elektronica van het debuutalbum te laten uitvoeren door een liveband. De enige elektronische tonen kwamen uit een synthesizer die vaak eerder als jazzpiano fungeerde, terwijl de funky bassist duidelijk op de benen mikte. Daardoor verkleurde de ambitieuze synthpop voortdurend, van donkerblauwe jazz tot glitterende disco en weer terug. Marea’s rijke, zalvende stem lijmde al die genres mooi aan elkaar, al maakten de complexe melodieën het soms even moeilijk om de juiste toon te vinden. Een artiest om goed in de gaten te houden – blij dat de band vanuit Zuid-Afrika in Den Haag was geraakt!

Vervolgens was het de beurt aan de Londense Loraine James, die sinds het begin van de lockdown al heel wat afgelaste line-ups sierde. Maar nu was ze er dus echt, om ons te trakteren op haar onweerstaanbare mix van Londense ritmes en synths uit Detroit. Ze hield de stuiterende beats handig in bedwang, alsof ze een ingewikkelde machine bestuurde. Lang niet alle producers slagen daarin tijdens hun livesets: veel sets zakken in omdat de experimenten ergens vastlopen. Maar telkens je je afvroeg ‘hoe komt ze hier nog uit?’, draaide James aan de juiste knop om de schijnbaar ontspoorde mix weer op de rails te krijgen.

© Parcifal Werkman
© Pierre Zylstra

Voor de inmiddels gesloten deuren van de kleine zaal zorgde de Amerikaanse band Horse Lords (boven) voor lange rijen — dat is door het verschil in capaciteit tussen beide zalen elk jaar wel het geval op Rewire, maar de beperkte zitplaatsen hielpen natuurlijk niet. Op plaat is dit een vaak verwarrende band, met ritmes die soms opzettelijk over elkaar lijken te struikelen. Maar wie hen live bezig zag, kon zelf vaststellen met welke maniakale precisie die schijnbare chaos tot stand komt. De muzikanten zijn perfect op elkaar ingespeeld en zochten met een brede grijns de grenzen op. Op het album komen de grooves regelmatig tot stilstand omdat er een vliegtuig moet opstijgen of ergens een enerverend alarm afgaat, maar live hielden ze zich op dat vlak gelukkig wat in.

© Parcifal Werkman

De platen van Lee Gamble bevatten vaak nogal naar ambient, en dus leek hij wel een geschikte act om voor een zittend publiek op te treden. Maar de Brit liep blijkbaar over van de knaldrang, want hij legde de hardcorebeats uit zijn verleden bij illegale radiozenders er nogal dik op. Daarbij konden wij echt niet blijven zitten, dus trokken we naar Duma (links) in de kleine zaal. Deze Keniaanse metalband tovert de verwoestende blastbeats en gemene riffs bij gebrek aan gitaren uit een laptop, in de halsbrekend snelle loops die populair zijn in Oost-Afrika. Dat bleek behoorlijk effectief: metal klonk nog nooit zo metalig, en zelfs deze zaal vol elektronicafans liet zich helemaal meeslepen door hun intense set.

Lorenzo Senni (rechts) hadden we op voorhand verkeerd ingeschat, want hij bleek zijn keukentafeltrance wel degelijk te ondersteunen met grote gebaren en een overdosis energie, wijdbeens van de ene op de andere voet springend. Helaas bleef de experimentele euforie van deze avant-garde-Gigi d’Ag heel dicht bij de albumversies, en bleek het moeilijk om ze in elkaar te doen passen. Dat lukte beter bij de Belgische Angolees Nazar, die toonde hoe divers zijn ‘rough kuduro’ kan zijn. Aanvankelijk omzwachtelde hij de zware bassen met flarden melodie, maar geleidelijk aan verhardde de toon. Door de goede opbouw was er naast de suspense echter ook plaats voor opluchting.

© Pierre Zylstra

Het was op deze editie van Rewire heel duidelijk te zien hoe tevreden deze muzikanten waren dat ze eindelijk nog eens het podium op mochten, maar ook hoe timide ze vaak waren na het veel binnenzitten. Het festival verdient alle lof dat het er ondanks alle beperkingen in slaagde om ook Afrikaanse en Amerikaanse artiesten te laten optreden. Hoewel het dansverbod veel bezoekers zwaar viel – we hebben er een paar in hun enthousiasme bijna van hun stoel zien tuimelen – werden alle maatregelen zeer duidelijk gecommuniceerd en door iedereen braaf opgevolgd. Er zat helaas niets anders op, en ondanks de beperkingen deed het ontzettend deugd om erbij te zijn.

Wil je graag meer horen van deze artiesten? Check dan dit artikel!

Rewire Logo

Rewire 2024

Locatie
Nederland
Den Haag, Nederland
Datum 4-7 april 2024
Line-up
Oneohtrix Point Never
Jlin
Autechre
Tickets Kopen